وسم (ریشه)
ریشه «وسم» (WSM)؛ نامیدن، علامت گذاشتن، داغ زدن. این ریشه دو بار در قرآن کریم به‌کار رفته است.
معنای لغوی
وسم: علامت گذاشتن. «وَسَمَ الشّىء وَسْماً» يعنى او را علامت گذارى كرد و علامت را سمة گويند سَنَسِمُهُ عَلَى الْخُرْطُومِ قلم: 16. حتما بر بينى او علامت و داغ ذلّت مىنهيم.
إِنَّ فِي ذلِكَ لَآياتٍ لِلْمُتَوَسِّمِينَ حجر: 75. مُتَوَسِّمْ آنست كه بعلامت نگاه كند و از آن بچيز ديگرى پى ببرد و تفرّس كند يعنى در آنچه از اوضاع قوم لوط ياد شد درسها و عبرتهاست باهل فراست و عاقلان (قاموس قرآن، ج7، ص219).
ساخت‌های صرفی در قرآن
وَسمَ (فعل مجرد): 1 بار
مُتَوَسِّم (اسم فاعل، باب تفعّل): 1 بار
ریشه‌شناسی
| زبان | لفظ | لفظ با آوانویسی عربی | معنای انگلیسی | معنای فارسی | توضیح | منبع |
| قرآن | وَسمَ | وَسمَ | وَسمَ | وسم: علامت گذاشتن | قاموس قرآن، ج7، ص: 219 | |
| آفروآسیایی | *(ʔi-)sim- | سم | name | نام | ||
| سامی | *(ʔi-)šim- | شم | name | نام | ||
| اکدی | šum- | شُم- | ||||
| اگاریتی | šm | شم | ||||
| فنیقی | šm | شم | ||||
| عبری | šēm | شِم | ||||
| آرامی | Pal šēm, šwm | شِم\ شوم | ||||
| آرامی بایبل | šum | شُم | ||||
| سریانی | šǝm | شم | ||||
| آرامی جدید | Urm šimm- | شِمم- | ||||
| مندایی | šum- | شُم- | ||||
| عربی جنوبی | s1̇m | س̇م | ||||
| گعز | sǝm | سم | ||||
| مهری | ham | هَم | ||||
| جبالی | šum | شُم | ||||
| حرصوصی | hem | هِم | ||||
| سقطری | šem | شِم | ||||
| عربی | ʔism- | ءِسم- | ||||
| عربی جدید | Leb ʔǝsǝm, Mec ism, Mlt isem | ءسم\ ِسم\ ِسِم | ||||
نیز رجوع کنید: اسم (ریشه)، سمو (اسم)، سوم (ریشه)