فوه (ریشه)

ریشه «فوه» (FWH)؛ دهان. این واژه 13 بار در قرآن کریم آمده است.

معنای لغوی

فاه: دهان. همچنين است فوه، فيه، فم. إِلَّا كَباسِطِ كَفَّيْهِ إِلَى الْماءِ لِيَبْلُغَ‏ فاهُ‏ رعد: 14. مگر مانند كسيكه دو دستش را بسوى آب باز كرده تا بدهانش برسد.

جمع آن افواه است‏ وَ تَقُولُونَ‏ بِأَفْواهِكُمْ‏ ما لَيْسَ لَكُمْ بِهِ عِلْمٌ‏ نور: 15 (قاموس قرآن، ج5، ص213).

ساخت‌های صرفی در قرآن

فا (اسم. جمع: افواه): 13 بار

ریشه‌شناسی

زبان	لفظ	لفظ با آوانویسی عربی	معنای انگلیسی	معنای فارسی	توضیح	منبع
قرآن	فا	فا	فا	فاه: دهان		قاموس قرآن، ج‏5، ص: 213
آفروآسیایی	*ʔa-pay-	ء-پَی	mouth	دهان
سامی	*pay-	فی	mouth	دهان
اکدی	pû (OA pāʔum, pīum)	فُ ( فَءُم\ فُِم)	'Mund, Maul, Schnabel von Tieren; Schneide, Schärfe des Schwertes' OAkk on	دهان، دهان، منقار حیوانات؛ لبه، تیزی شمشیر		[AHw 872-874]
اگاریتی	p	ف				[Aist 251]
فنیقی	p-y (with 1 and 3 pron. suff.)	ف-ی	'mouth, word'	"دهان، کلمه"		[T 261]
عبری	pǟ	فَ	'mouth (of man and animals); edge (of a sword)'	دهان (انسان و حیوانات)؛ لبه (شمشیر)'		[KB 914]; st. constr. pī (likely to preserve a vestige of an oblique case ending)
آرامی	SML OLD OFF pm (WARKA pu-um-mi-e), NAB pwm	فم فوم				[HJ 916-917]
آرامی بایبل	pūm	فُم				[KB deutsch 1765]
آرامی یهودی	pūmā	فُمَ				[Ja 1142]; note [Sok 437] päm, det. pymh
سریانی	pūmā	فُمَ	'os, rostrum (avis), acies (gladii)'	دهان، منقار (پرنده)، لبه (شمشیر)		[Brock 577]
آرامی جدید	MAL t_emma	ثِممَ	'Mund' 'mouth'	دهان		[Berg 102] TUR fēmo
مندایی	puma	فُمَ	'mouth, opening'	"دهان، باز کردن"		[DM 368]
عربی جنوبی	SAB f	ف	'voice, authority'	"صدا، اقتدار"		[SD 43].
عربی	fum-un (gen. fim-in, acc. fam-an; constr. fum- and fū- in Nom., fī- in Gen. and fā- in Acc.); also fam-, famm-, fim-	فم فا فو فی				[BK 2 635].

منابع

فوه (واژگان)

منابع ریشه شناسی 2