شهر (ریشه)
ریشه «شهر» (ŠHR)؛ ماه (30 روز). این واژه 21 بار در قرآن کریم آمده است.
معنای لغوی
شهر: ماه. و آن با رؤيت هلال شروع شده و با رؤيت مجدد منقضى ميشود و اصل آن چنانكه در مجمع فرموده بمعنى ظهور است علت اين تسميه آنست كه با رؤيت هلال داخل شدن ماه آشكار ميشود.
«وَ حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْراً» احقاف: 15. يعنى حمل و از شير باز شدن انسان سى ماه است (قاموس قرآن، ج4، ص87).
ساخت‌های صرفی در قرآن
شَهر (اسم): 21 بار
ریشه‌شناسی
| زبان | لفظ | لفظ با آوانویسی عربی | معنای انگلیسی | معنای فارسی | توضیح | منبع |
| قرآن | شَهر | شَهر | شَهر | شهر: ماه | قاموس قرآن، ج4، ص: 86 | |
| آفروآسیایی | *ĉahar- | شهر | star, moon | ستاره، ماه | ||
| سامی | *ŝahr- | شهر | 'new moon' | 'ماه نو' | ||
| آرامی | sahar- | سَهَر- | ||||
| مندایی | sira | سِرَ | ||||
| گعز | ŝahr | شَهر | ||||
| جبالی | ŝehǝr | شِهر | ||||
| سقطری | ŝeher | شِهِر | ||||
| عربی | šahr- | شَهر- |