وطن (ریشه)
ریشه «وطن» (WṬN)؛ وطن. سکونت، اقامت، ماندن. این ریشه تنها یک بار در قرآن کریم آمده است.
معنای لغوی
وطن: (بر وزن فلس) اقامت.چنانكه در قاموس و اقرب هست «وَطَنَ بالمكان وَطْناً: أقام» وطن (بفتح و، ط) محل اقامت انسان و مقرّ انسان، و هر مكانيكه انسان براى كارى در آن مانده است جمع آن مواطن ميباشد لَقَدْ نَصَرَكُمُ اللَّهُ فِي مَواطِنَ كَثِيرَةٍ وَ يَوْمَ حُنَيْنٍ توبه: 25. مراد از مواطن مشاهد و مواقف جنگهاست. خداوند شما را در بسيارى از مواضع مخصوصا در روز حنين (جنگ معروف حنين) يارى كرد (قاموس قرآن، ج7، ص226).
ساخت‌های صرفی در قرآن
مَواطِن (اسم مکان. جمع مَوطِن): 1 بار
ریشه‌شناسی
| زبان | لفظ | لفظ با آوانویسی عربی | معنای انگلیسی | معنای فارسی | توضیح | منبع |
| قرآن | مَواطِن | مَواطِن | مَواطِن | وطن: اقامت | قاموس قرآن، ج7، ص: 226 | |
| آفروآسیایی | *yVṭin- | یطن | dwell, stay | ساکن شدن، ماندن | ||
| آفروآسیایی | *tawin- (?) | تون | earth, dirt | زمین، خاک | ||
| سامی | *w/yVṭin- | وطن | 'dwell, stay' | "سکونت کردن، ماندن" | ||
| سامی | *ṭīn- | طن | 'clay, earth, dirt' | "خاک رس، خاک، کثیفی" | ||
| سریانی | ṭīn- | طِن- | ||||
| مهری | ṭayn | طَین | ||||
| جبالی | ṭun | طُن | ||||
| حرصوصی | ṭayn | طَین | ||||
| عربی | wṭn, yṭn | وطن\ یطن | ||||
| عربی | ṭīn- | طِن- | ||||