صیح (ریشه)

از قرآن پدیا

ریشه «صیح» (ṢYH)؛ صیحه، فریاد. این ریشه 13 بار در قرآن کریم آمده است.

معنای لغوی

صيحه: فرياد شديد. در قاموس گويد: «الصَّيْحَةِ: الصوت باقصى الطاقة» «وَ أَخَذَ الَّذِينَ ظَلَمُوا الصَّيْحَةُ» هود: 67.

اين كلمه سيزده بار در قرآن مجيد بكار رفته همه درباره صيحه عذاب كه امتهاى گذشته را گرفت و درباره صيحه قيامت است. مگر در آيه‏ «يَحْسَبُونَ كُلَ‏ صَيْحَةٍ عَلَيْهِمْ هُمُ الْعَدُوُّ» منافقون: 4. كه درباره منافقان و مراد از آن فرياد معمولى است يعنى منافقان هر فريادى را كه مثلا در احضار لشكريان يا پيدا كردن گم شده و غيره بر خيزد بر عليه خود گمان ميكنند (قاموس قرآن، ج4، ص167).

ساخت‌های صرفی در قرآن

صَیحَة (اسم): 13 بار

ریشه‌شناسی

زبان لفظ لفظ با آوانویسی عربی معنای انگلیسی معنای فارسی توضیح منبع
قرآن صَیحَة صَیحَة صَیحَة صيحه: فرياد شديد قاموس قرآن، ج‏4، ص: 167
آفروآسیایی *c̣awaḥ-/*c̣ayaḥ- صوح shout, ask فریاد زدن، پرسیدن
سامی *ṣVw/yVḥ- صوح 'shout, call' "فریاد زدن، صدا زدن"
اگاریتی ṣyḥ صیح
عبری ṣwḥ صوح
سریانی ṣwḥ صوح
جبالی eṣyeḥ ِصیِح
عربی ṣyḥ صیح

منابع

صیح (واژگان)

منابع ریشه شناسی 2