سفه (ریشه)
ریشه «سفه» (SFH)؛ حماقت، کودن. این ریشه 11 بار در قرآن کریم آمده است.
معنای لغوی
سفه: حماقت. قاموس آنرا جهالت گفته. راغب گويد: سبكى است در بدن و در سبكى نفس در اثر نقصان عقل بكار رفته. «قَدْ خَسِرَ الَّذِينَ قَتَلُوا أَوْلادَهُمْ سَفَهاً بِغَيْرِ عِلْمٍ ...» انعام: 140. «بِغَيْرِ عِلْمٍ» قرينه است كه سفه بمعنى جهالت است.
سفيه: احمق «كانَ يَقُولُ سَفِيهُنا عَلَى اللَّهِ شَطَطاً» جنّ 4. جمع آن سفهاء است «قالُوا أَ نُؤْمِنُ كَما آمَنَ السُّفَهاءُ ...» بقره: 13 (قاموس قرآن، ج3، ص277).
ساخت‌های صرفی در قرآن
سَفِهَ (فعل مجرد): 1 بار
سَفَه (مصدر): 1 بار
سَفاهَة (مصدر): 2 بار
سَفیه (صفت فعیل): 7 بار
ریشه‌شناسی
| زبان | لفظ | لفظ با آوانویسی عربی | معنای انگلیسی | معنای فارسی | توضیح | منبع |
| قرآن | سَفِهَ | سَفِهَ | سَفِهَ | سفه: حماقت | قاموس قرآن، ج3، ص: 277 | |
| آفروآسیایی | ||||||
| سامی | *šafih- | شفه | 'fool' 1, sfh 'be ignorant' | 'احمق' 1, 'نادان بودن' | ||
| عربی جنوبی | sfh 2 | سفه | ||||
| عربی | safīh- 1 | سَفِه- | ||||