شمس (ریشه)

از قرآن پدیا

ریشه «شمس» (ŠMS)؛ خورشید. این واژه 33 بار در قرآن کریم به‌کار رفته است.

معنای لغوی

شمس‏: خورشيد. اين كلمه سى و سه بار در قرآن مجيد آمده و قرآن بذكر آن اهميت بسيار قائل است و پيوسته با الف و لام عهد ذكر شده مگر در آيه‏ «لا يَرَوْنَ فِيها شَمْساً وَ لا زَمْهَرِيراً» انسان: 13.

خورشيد بامر خدا مسخر و رام شده است‏ «وَ سَخَّرَ الشَّمْسَ‏ وَ الْقَمَرَ كُلٌّ يَجْرِي لِأَجَلٍ مُسَمًّى» رعد: 2. و آن از آيات قدرت خداوند است‏ «وَ مِنْ آياتِهِ اللَّيْلُ وَ النَّهارُ وَ الشَّمْسُ‏ وَ الْقَمَرُ ...» فصلت: 37 (قاموس قرآن، ج4، ص67).

ساخت‌های صرفی در قرآن

شَمس (اسم): 33 بار

ریشه‌شناسی

زبان لفظ لفظ با آوانویسی عربی معنای انگلیسی معنای فارسی توضیح منبع
قرآن شَمس شَمس شَمس شمس‏: خورشيد قاموس قرآن، ج‏4، ص: 67
آفروآسیایی *ŝam- شم sun آفتاب *ŝam-
سامی *ŝam(ŝam)- شم 'sun' 1, 'sun-heat' 2 "خورشید" 1، "گرمای خورشید" 2 *ŝam-
اکدی šamšu 1 شَمشُ
عبری šemeš 1 شِمِش
سریانی šemš- 1 شِمش-
عربی جنوبی šmŝ 1 شمش
سقطری šam شَم
عربی šams- 1 شَمس-

منابع

شمس (واژگان)

منابع ریشه شناسی 2