ابب (ریشه)

ریشه «أبّ» (ˀabb)؛ چراگاه، گیاه، سبزه. این واژه تنها یک بار و در آیه 31 سوره عبس آمده است.

معنای لغوی

أَبّ: (بتشديد باء) چراگاه. در مفردات راغب و نهايه ابن اثیر چنین آمده: چراگاهى كه براى چريدن و چيدن آماده است. این واژه تنها در آیه «وَ فاكِهَةً وَ أَبًّا» (عبس/31) آمده است (قاموس قرآن، ج1، ص1).

ساخت‌های صرفی در قرآن

أبّاً (اسم): 1 بار

ریشه‌شناسی

زبان	واژه	آوانگاری		معنا		ارجاع
		فارسی	بین‌المللی	فارسی	انگلیسی
آفروآسیایی باستان	*ˀabaw	اَبَو		گیاه	plant	Orel, 2 (No. 6)
سامی باستان	*ˀab, *ˀabaw	اَب، اَبَو		نیلوفر آبی	water lily
عبری	אֵב	اِب	ēb	تازگی، گیاه تازه	freshness, fresh green	Gesenius, 1
آرامی	אִנְבָּא	اِنبا	inbā	میوه، محصول	fruit, produce	Jastrow, 80
سریانی	ܐܒܐ، ܐܢܒܐ	اِبا، اِنبا	ebā, enbā	محصول زمین، میوه	the produce of the earth, esp. fruit	PayneSmith, 2
اکدی/آشوری	abābu inbu	اَبابو اینبو		جنگل میوه، گُل	forest fruit, flower	Black, 1; 129
عربی	أبّ			گیاه، سبزه، چراگاه	Herbage, grass, pasture	مشکور، ج1، ص1

منابع

ابب (آیات)

منابع ریشه شناسی