سفه (ریشه)

از قرآن پدیا

ریشه «سفه» (SFH)؛ حماقت، کودن. این ریشه 11 بار در قرآن کریم آمده است.

معنای لغوی

سفه: حماقت. قاموس آنرا جهالت گفته. راغب گويد: سبكى است در بدن و در سبكى نفس در اثر نقصان عقل بكار رفته. «قَدْ خَسِرَ الَّذِينَ قَتَلُوا أَوْلادَهُمْ‏ سَفَهاً بِغَيْرِ عِلْمٍ ...» انعام: 140. «بِغَيْرِ عِلْمٍ» قرينه است كه سفه بمعنى جهالت است.

سفيه: احمق‏ «كانَ يَقُولُ‏ سَفِيهُنا عَلَى اللَّهِ شَطَطاً» جنّ 4. جمع آن سفهاء است‏ «قالُوا أَ نُؤْمِنُ كَما آمَنَ‏ السُّفَهاءُ ...» بقره: 13 (قاموس قرآن، ج3، ص277).

ساخت‌های صرفی در قرآن

سَفِهَ (فعل مجرد): 1 بار

سَفَه (مصدر): 1 بار

سَفاهَة (مصدر): 2 بار

سَفیه (صفت فعیل): 7 بار

ریشه‌شناسی

زبان لفظ لفظ با آوانویسی عربی معنای انگلیسی معنای فارسی توضیح منبع
قرآن سَفِهَ سَفِهَ سَفِهَ سفه: حماقت قاموس قرآن، ج‏3، ص: 277
آفروآسیایی
سامی *šafih- شفه 'fool' 1, sfh 'be ignorant' 'احمق' 1, 'نادان بودن'
عربی جنوبی sfh 2 سفه
عربی safīh- 1 سَفِه-

منابع

سفه (واژگان)

منابع ریشه شناسی 2