ریش (ریشه)

ریشه «ریش» (rīš)؛ پر، زینت. این واژه تنها یک مرتبه در قرآن کریم آمده است.

معنای لغوی

ريش: زينت. «قَدْ أَنْزَلْنا عَلَيْكُمْ لِباساً يُوارِي سَوْآتِكُمْ وَ رِيشاً وَ لِباسُ التَّقْوى‏ ذلِكَ خَيْرٌ» اعراف: 26. بنظر ميايد كه مراد از ريش زينت است خواه طبيعى باشد مثل مو و غيره و خواه مصنوعى مثل لباس فاخر و غيره (قاموس قرآن، ج3، ص152).

ساخت‌های صرفی در قرآن

ریش (اسم): 1 بار

ریشه‌شناسی

زبان	لفظ	لفظ با آوانویسی عربی	معنای انگلیسی	معنای فارسی	توضیح	منبع
قرآن	ریش	ریش	ریش	ريش: زينت		قاموس قرآن، ج‏3، ص: 152
آفروآسیایی
سامی	*rīŝ-	رش	'feather'	'پَر'
عربی	rīš-	رِیش-

منابع

ريش (واژگان)

منابع ریشه شناسی 2