صوم (ریشه)

ریشه «صوم» (ṢWM)؛ روزه. این ریشه و مشتقاتش جمعا 12 بار در قرآن به‌کار رفته است.

معنای لغوی

صوم: روزه. همچنين است صيام. اصل آن امساك از مطلق فعل است؛ خوردن باشد، يا گفتن، يا رفتن‏ (قاموس قرآن، ج4، ص165).

ساخت‌های صرفی در قرآن

صامَ (فعل مجرد): 1 بار

صَوم (اسم): 1 بار

صِیام (اسم): 8 بار

صائِم (اسم فاعل): 2 بار

ریشه‌شناسی

زبان	واژه	آوانگاری		معنا		توضیحات	ارجاع
		فارسی	بین‌المللی	فارسی	لاتین
آفروآسیایی باستان							Orel,
سامی باستان
عبری	צוּם	صوم	sūm	امساک از غذا، روزه گرفتن	vb. abstain from food, fast		Gesenius, 847
	צוֹם	صُم	sum	روزه گیری، روزه	n.m. fasting, fast
اوگاریتی	-						DelOlmo, -
آرامی	צוּם	صوم	sūm	خویشتنداری کردن، به‌منظور روزه داری	to restrain one's self; to fast.		Jastrow, 1267-1268
	צוֹם، צוֹםא	صُم، صُما	sum, sumā	روزه	fast, fast-day
آرامی رسمی	ṣwm	صوم			to fast		Hoftijzer, 965
سریانی	ܨܘܡ ܨܡ	ṣum ṣom		روزه گرفتن، پرهیز کردن	to fast, abstain		PayneSmith, 475
	ܨܘܡܐ	ṣauma		روزه	a fast
مندایی	ṣauma	صَوما		روزه (گرفتن)، امساک و امتناع	fast(ing), abstention		Macuch, 386
فنیقی	-						Krahmalkov, -
اکدی/آشوری	-						Black, -
حبشی	ṣwm, ṣoma	صوم، صُما		روزه گرفتن	'fast' (v.)		Leslau, 566
سبائی	-						Beeston, -
عربی	صوم صیام			روزه			مشکور، 500 Jeffery, 201-202

منابع

صوم (واژگان)

منابع ریشه شناسی