صوم (ریشه)

از قرآن پدیا

ریشه «صوم» (ṢWM)؛ روزه. این ریشه و مشتقاتش جمعا 12 بار در قرآن به‌کار رفته است.

معنای لغوی

صوم: روزه. همچنين است صيام. اصل آن امساك از مطلق فعل است؛ خوردن باشد، يا گفتن، يا رفتن‏ (قاموس قرآن، ج4، ص165).

ساخت‌های صرفی در قرآن

صامَ (فعل مجرد): 1 بار

صَوم (اسم): 1 بار

صِیام (اسم): 8 بار

صائِم (اسم فاعل): 2 بار

ریشه‌شناسی

زبان واژه آوانگاری معنا توضیحات ارجاع
فارسی بین‌المللی فارسی لاتین
آفروآسیایی باستان Orel,
سامی باستان
عبری צוּם صوم sūm امساک از غذا، روزه گرفتن vb. abstain from food, fast Gesenius, 847
צוֹם صُم sum روزه گیری، روزه n.m. fasting, fast
اوگاریتی - DelOlmo, -
آرامی צוּם صوم sūm خویشتنداری کردن، به‌منظور روزه داری to restrain one's self;

to fast.

Jastrow, 1267-1268
צוֹם، צוֹםא صُم، صُما sum, sumā روزه fast, fast-day
آرامی رسمی ṣwm صوم to fast Hoftijzer, 965
سریانی ܨܘܡ

ܨܡ

ṣum

ṣom

روزه گرفتن، پرهیز کردن to fast, abstain PayneSmith, 475
ܨܘܡܐ ṣauma روزه a fast
مندایی ṣauma صَوما روزه (گرفتن)، امساک و امتناع fast(ing), abstention Macuch, 386
فنیقی - Krahmalkov, -
اکدی/آشوری - Black, -
حبشی ṣwm, ṣoma صوم، صُما روزه گرفتن 'fast' (v.) Leslau, 566
سبائی - Beeston, -
عربی صوم

صیام

روزه مشکور، 500

Jeffery, 201-202

منابع

صوم (واژگان)

منابع ریشه شناسی