بقع (ریشه)

ریشه «بقع» (BQˁ)؛ زمین مرتفع. این ریشه تنها 1 بار در قرآن آمده است.

معنای لغوی

بُقعه: محلّ. قسمتى از زمين «نُودِيَ مِنْ شاطِئِ الْوادِ الْأَيْمَنِ فِي الْبُقْعَةِ الْمُبارَكَةِ» (قصص: 30). قاموس گويد: بقعه (بضم اوّل و گاهى بفتح آن) تكّه‏ اى از زمين است كه در هيئت زمين مجاور نيست (قاموس قرآن، ج‏1، ص: 216).

ساخت‌های صرفی در قرآن

بُقعَة (اسم): 1 بار

ریشه‌شناسی

زبان	لفظ	لفظ با آوانویسی عربی	معنای انگلیسی	معنای فارسی	توضیح	منبع
قرآن	بُقعَة	بُقعَة	بُقعَة	بُقعه: محلّ		قاموس قرآن، ج‏1، ص: 216
آفروآسیایی
سامی	*baḳāʕ-	بقع	'elevated plain'	"دشت مرتفع"
عربی	baqāʕ-	بَقَع-

منابع

بقع (واژگان)

منابع ریشه شناسی 2