ریش (ریشه)
ریشه «ریش» (rīš)؛ پر، زینت. این واژه تنها یک مرتبه در قرآن کریم آمده است.
معنای لغوی
ريش: زينت. «قَدْ أَنْزَلْنا عَلَيْكُمْ لِباساً يُوارِي سَوْآتِكُمْ وَ رِيشاً وَ لِباسُ التَّقْوى ذلِكَ خَيْرٌ» اعراف: 26. بنظر ميايد كه مراد از ريش زينت است خواه طبيعى باشد مثل مو و غيره و خواه مصنوعى مثل لباس فاخر و غيره (قاموس قرآن، ج3، ص152).
ساخت‌های صرفی در قرآن
ریش (اسم): 1 بار
ریشه‌شناسی
| زبان | لفظ | لفظ با آوانویسی عربی | معنای انگلیسی | معنای فارسی | توضیح | منبع |
| قرآن | ریش | ریش | ریش | ريش: زينت | قاموس قرآن، ج3، ص: 152 | |
| آفروآسیایی | ||||||
| سامی | *rīŝ- | رش | 'feather' | 'پَر' | ||
| عربی | rīš- | رِیش- |
منابع
ریش (واژگان)