سکونت (مترادف): تفاوت میان نسخه‌ها

سكونت به معناى‏ اقامت كردن، مسكن گزيدن، توطّن و ... است. در اين مدخل از واژه های «سَکَنَ»، «تبوّأ»(بوء)، «ثوی»، «بدا»(بدو)، «حَضَرَ»، «خَلَدَ»، «عاشر»، «غنی» استفاده شده است.

=== سَکَنَ ===

بَاءَ- يَبُوءُ [بوأ] اليه: بسوى او برگشت،- هُ و بِهِ: او را برگردانيد،- بِالْحَقِّ اوْ بِالذَّنْبِ: به حقيقت يا به گناه اقرار كرد،- بِالْخَيبَةِ وَ الْفَشَل: ناكام و نااميد شد،- بَوَاءً فُلانٌ بِفُلانٍ: فلانى به خون فلانى كشته و قصاص شد. فعل امر اين فعل (بُؤْ) مى‏باشد و تعبير «بُؤْ بِهِ» بمعناى باش تا به خون او قصاص شوى مى‏باشد.

البُوَاء- [بوأ] (ح): مار بزرگ (اژدها) كه از تيره‏ى (الأَصَلِيّات) است- اين واژه لاتين است-

بَدْو- به معنى روستانشينى در مقابل- حضر: شهر نشينى، است، آيه (وَ جاءَ بِكُمْ مِنَ الْبَدْوِ- 100/ يوسف) يعنى باديه و بيابان و هر جائيكه در سفر از دور پيدا مى‏شود و مقصد است.

=== حَضَرَ ===

(وَ إِذا حَضَرَ الْقِسْمَةَ- 8/ نساء).

(عَلِمَتْ نَفْسٌ ما أَحْضَرَتْ‏- 14/ تكوير).

(تِجارَةً حاضِرَةً- 282/ بقره) تجارت و داد و ستد نقدى.

الحُضْر- نهيب زدن به اسب است كه در آنحال كه با بلند كردن دستان اسب، آن را با سرعت مى‏دواند.

|-

|}

[[رده:فرهنگنامه مترادفات قرآن]]