انف (بینی)

ریشه «انف» (ˀNF)؛ از این ریشه، دو ساخت در قرآن وجود دارد. نخست واژه «أنف» به‌معنای بینی (2 بار) و دوم واژه «آنِفاً» که ظرف زمان است و به‌معنای «هم‌اکنون» (1 بار).

معنای لغوی

أَنْف: بينى. «وَ الْعَيْنَ بِالْعَيْنِ وَ الْأَنْفَ‏ بِالْأَنْفِ‏» (مائده: 45). یعنی: چشم در مقابل چشم و بينى در مقابل بينى است (قاموس قرآن، ج1، ص133).

ساخت‌های صرفی در قرآن

أنف (بینی): 2 بار

ریشه‌شناسی

زبان	واژه	آوانگاری		معنا		توضیحات	ارجاع
		فارسی	بین‌المللی	فارسی	انگلیسی
آفروآسیایی باستان	ˀap	اَپ		دهان	mouth		Orel, 13 (no. 46)
سامی باستان	ˀanp	اَنپ		بینی	nose
عبری	אַף	اَپ	ˀap	سوراخ بینی، بینی، صورت، عصبانیت	nostril, nose, face, anger		Gesenius, 60
اوگاریتی	ap	اپ		بینی، پوزه، منقار، خشم، جلو، ورودی	nose, muzzle, beak, anger, front, entrance		DelOlmo, 87-88
آرامی	אַפָּא	اَپا	ˀapā	چهره، حضور، جلوه؛ بینی	face, presence; nose		Jastrow, 99, 86
	אַנְפָּא	اَنپا	ˀanpā	صورت و چهره، جلو	face, front
سریانی	ܐܦܐ	اپا	ˀapa	سوراخ های بینی، صورت، قیافه	the nostrils, the face, countenance		PayneSmith, 25
مندایی	anpia	اَنپیا		چهره، جلوه	face, presence		Macuch, 27
فنیقی	-
اکدی/آشوری	appu	اَپّو		بینی	nose		Black, 20
حبشی	ˀanf	اَنف		بینی، سوراخ بینی	nose, nostril		Leslau, 28
سبائی	-
عربی	أنف			بینی			مشکور، ج1، ص42-43 Zammit, 81

منابع

انف (مشتقات)

منابع ریشه شناسی