افل (ریشه)

ریشه «افل» (ˀFL)؛ ناپدید شدن، غروب کردن (خورشید). این ریشه، 4 بار در قرآن کریم کاربرد یافته است.

معنای لغوی

أُفُول: غروب كردن؛ «فَلَمَّا أَفَلَ قالَ لا أُحِبُّ الْآفِلِينَ» (انعام: 76): پس چون غائب شد (غروب كرد)، گفت: غائب شونده‏ها را دوست ندارم (قاموس قرآن، ج1، ص92)‏

ساخت‌های صرفی در قرآن

أفَلَ (فعل مجرد): 3 بار

آفِل (اسم فاعل): 1 بار

ریشه‌شناسی

زبان	واژه	آوانگاری		معنا		توضیحات	ارجاع
		فارسی	بین‌المللی	فارسی	انگلیسی
آفروآسیایی باستان	pal	پَل		افتادن، سقوط	fall	بن ثنایی	Orel, 416 (no.436)
سامی باستان	npl	نپل		افتادن	fall	پیشوند ن-
عبری	אפל	اپل	ˀPL	ناپدید شدن، روانه شدن، غروب (خورشید)	disappear, depart, set (of the sun)		Gesenius, 66
	אֹפֶל	اُپِل	ˀopel	تاریکی، تیرگی	darkness, gloom
آرامی	אָפַל	آپَل		تاریک کردن، مخفی کردن، مبهم کردن	to make dark, obscure		Jastrow, 105
	אָפֵל	آپِل		تاریک	dark
اکدی/آشوری	apālu(m)	اَپالو(م)		دیر بودن، بسیار دیر شدن	to be (too) late	؟	Black, 19
عربی	أفَلَ			غایب و ناپدید شدن			مشکور، ج1، ص28 Zammit, 75

منابع

افل (آیات)

منابع ریشه شناسی