افل (ریشه)

از قرآن پدیا

ریشه «افل» (ˀFL)؛ ناپدید شدن، غروب کردن (خورشید). این ریشه، 4 بار در قرآن کریم کاربرد یافته است.

معنای لغوی

أُفُول: غروب كردن؛ «فَلَمَّا أَفَلَ قالَ لا أُحِبُّ الْآفِلِينَ» (انعام: 76): پس چون غائب شد (غروب كرد)، گفت: غائب شونده‏ها را دوست ندارم (قاموس قرآن، ج1، ص92)‏

ساخت‌های صرفی در قرآن

أفَلَ (فعل مجرد): 3 بار

آفِل (اسم فاعل): 1 بار

برای مشاهده تفصیلی آیات، نک: افل (واژگان)

ریشه‌شناسی

زبان واژه آوانگاری معنا توضیحات ارجاع
فارسی بین‌المللی فارسی انگلیسی
آفروآسیایی باستان pal پَل افتادن، سقوط fall بن ثنایی Orel, 416 (no.436)
سامی باستان npl نپل افتادن fall پیشوند ن-
عبری אפל اپل ˀPL ناپدید شدن، روانه شدن، غروب (خورشید) disappear, depart, set (of the sun) Gesenius, 66
אֹפֶל اُپِل ˀopel تاریکی، تیرگی darkness, gloom
آرامی אָפַל آپَل تاریک کردن، مخفی کردن، مبهم کردن to make dark, obscure Jastrow, 105
אָפֵל آپِل تاریک dark
اکدی/آشوری apālu(m) اَپالو(م) دیر بودن، بسیار دیر شدن to be (too) late ؟ Black, 19
عربی أفَلَ غایب و ناپدید شدن مشکور، ج1، ص28

Zammit, 75

منابع

افل (واژگان)

منابع ریشه شناسی