بقع (ریشه): تفاوت میان نسخه‌ها

از قرآن پدیا
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''ریشه «بقع»''' (BQˁ)؛ زمین مرتفع. این ریشه تنها 1 بار در قرآن آمده است. == معنای لغوی == بُقعه: محلّ. قسمتى از زمين «نُودِيَ مِنْ شاطِئِ الْوادِ الْأَيْمَنِ فِي الْبُقْعَةِ الْمُبارَكَةِ» (قصص: 30). قاموس گويد: بقعه (بضم اوّل و گاهى بفتح آن) تكّه‏اى از...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲: خط ۲:


== معنای لغوی ==
== معنای لغوی ==
بُقعه: محلّ. قسمتى از زمين «نُودِيَ مِنْ شاطِئِ الْوادِ الْأَيْمَنِ فِي الْبُقْعَةِ الْمُبارَكَةِ» (قصص: 30). قاموس گويد: بقعه (بضم اوّل و گاهى بفتح آن) تكّه‏اى از زمين است كه در هيئت زمين مجاور نيست (قاموس قرآن، ج‏1، ص: 216).
بُقعه: محلّ. قسمتى از زمين «نُودِيَ مِنْ شاطِئِ الْوادِ الْأَيْمَنِ فِي الْبُقْعَةِ الْمُبارَكَةِ» (قصص: 30). قاموس گويد: بقعه (بضم اوّل و گاهى بفتح آن) تكّه‏ اى از زمين است كه در هيئت زمين مجاور نيست (قاموس قرآن، ج‏1، ص: 216).


== ساخت‌های صرفی در قرآن ==
== ساخت‌های صرفی در قرآن ==

نسخهٔ ‏۹ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۵۱

ریشه «بقع» (BQˁ)؛ زمین مرتفع. این ریشه تنها 1 بار در قرآن آمده است.

معنای لغوی

بُقعه: محلّ. قسمتى از زمين «نُودِيَ مِنْ شاطِئِ الْوادِ الْأَيْمَنِ فِي الْبُقْعَةِ الْمُبارَكَةِ» (قصص: 30). قاموس گويد: بقعه (بضم اوّل و گاهى بفتح آن) تكّه‏ اى از زمين است كه در هيئت زمين مجاور نيست (قاموس قرآن، ج‏1، ص: 216).

ساخت‌های صرفی در قرآن

بُقعَة (اسم): 1 بار

ریشه‌شناسی

زبان لفظ لفظ با آوانویسی عربی معنای انگلیسی معنای فارسی توضیح منبع
قرآن بُقعَة بُقعَة بُقعَة بُقعه: محلّ قاموس قرآن، ج‏1، ص: 216
آفروآسیایی
سامی *baḳāʕ- بقع 'elevated plain' "دشت مرتفع"
عربی baqāʕ- بَقَع-

منابع

بقع (واژگان)

منابع ریشه شناسی 2