گونه های مختلف دیدن (مترادف): تفاوت میان نسخه‌ها

→ تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر

گونه های مختلف دیدن (مترادف) (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱ فوریهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۶:۲۱

۸٬۹۱۰ بایت اضافه‌شده ، ۱ فوریه

←‏مترادفات «گونه های مختلف دیدن» در قرآن

Shojaei

ویراستار

۹٬۰۷۷

ویرایش

@@ خط ۱۳: / خط ۱۳: @@
 |[[شخص (ریشه)|ریشه شخص]]
 |[[شخص (واژگان)|مشتقات شخص]]
-|
+|{{AFRAME|Surah=21|Ayah=97}}
 |-
 |لَمَحَ
 |[[لمح (ریشه)|ریشه لمح]]
 |[[لمح (واژگان)|مشتقات لمح]]
-|
+|{{AFRAME|Surah=16|Ayah=77}}
 |-
 |هطع
 |[[هطع (ریشه)|ریشه هطع]]
 |[[هطع (واژگان)|مشتقات هطع]]
-|
+|{{AFRAME|Surah=14|Ayah=43}}
 |-
 |عشا
 |[[عشو (ریشه)|ریشه عشو]]
 |[[عشو (واژگان)|مشتقات عشو]]
-|
+|{{AFRAME|Surah=43|Ayah=36}}
 |-
 |اغمض
 |[[غمض (ریشه)|ریشه غمض]]
 |[[غمض (واژگان)|مشتقات غمض]]
-|
+|{{AFRAME|Surah=2|Ayah=267}}
 |-
 |زاغ
 |[[زیغ (ریشه)|ریشه زیغ]]
 |[[زیغ (واژگان)|مشتقات زیغ]]
-|
+|{{AFRAME|Surah=53|Ayah=17}}
 |-
 |بَرِقَ
 |[[برق (ریشه)|ریشه برق]]
 |[[برق (واژگان)|مشتقات برق]]
-|
+|{{AFRAME|Surah=75|Ayah=7}}
 |}
-==معانی مترادفات قرآنی گونه های مختلف دیدن==
-=== «شخص» ===
+== معانی مترادفات قرآنی گونه های مختلف دیدن==
-=== «لَمَحَ» ===
+===«شخص»===
+الشخص‏: سياهى انسانى ايستاده كه از دور ديده مى‏شود.
-=== «هطع» ===
+شخص‏ من بلده: از شهرش رفت.
-=== «عشا» ===
+شخص‏ سهمه: تيرش را به بالاى هدف پرتاب كرد. شخص بصره: چشم انداخت و نگريست.
-=== «اغمض» ===
+أشخصه صاحبه: دوستش غيبتش كرد.
-=== «زاغ» ===
+آيه: (تشخص‏ فيه الأبصار- 42/ ابراهيم) يعنى: (روزى كه ديدگان خيره شود).
-=== «بَرِقَ» ===
+و آيه: (شاخصة أبصار الذين‏ 97/ انبياء) يعنى: پلك‏هاشان بهم نمى‏خورد.
+(تمام آيه چنين است- و اقترب الوعد الحق فإذا هي شاخصة أبصار الذين كفروا يا ويلنا قد كنا في غفلة من هذا بل كنا ظالمين‏- آنگاه كه وعده حق نزديك شود چشمان كسانى كه كفر ورزيده‏اند از ترس خيره شود و با ندامت مى‏گويند: واى بر ما كه از اين امر غافل بوديم و بلكه ستمگر بوديم).<ref>ترجمه و تحقيق مفردات الفاظ قرآن، ج‏2، ص: 308-307</ref>
+===«لَمَحَ»===
+لمح‏- درخشش و تابش برق است- رأيته‏ لمحة البرق- به سرعت و روشنى او را ديدم. در آيه گفت: كلمح البصر- القمر/ 50).
+و نيز ميگويند- لأرينك لمحا باصرا- يعنى كارى روشن و واضح به تو نشان ميدهم.<ref>ترجمه و تحقيق مفردات الفاظ قرآن، ج‏4، ص: 157</ref>
+===«هطع»===
+هطع‏ ديدگانش به بالا توجه كرد و سر برداشت، مثل شترى كه گردنش را بالا نگهميدارد گفت:
+مهطعين‏ مقنعي رؤسهم لا يرتد إليهم طرفهم‏- ابراهيم/ 43 و مهطعين إلى الداع‏- القمر/ 8.<ref>ترجمه و تحقيق مفردات الفاظ قرآن، ج‏4، ص: 522</ref>
+===«عشا»===
+العشي‏: از زوال خورشيد تا صبح (شب)، در آيه: (إلا عشية أو ضحاها- 46/ نازعات) عشاء: از نماز مغرب تا نماز بعد (يك سوم ساعات اول شب از غروب خورشيد به بعد- جوهرى به نقل از خليل بن احمد).
+عشاآن‏: زمان نماز مغرب و عشاء.
+عشا: سياهى و تاريكى كه در چشم عارض مى‏شود، مى‏گويند.
+رجل‏ أعشى‏ و امرأة عشواء: مرد و زن شب كور كه فقط اشياء را در روز مى‏بينند يخبط خبط عشواء: (مثل شب كور بدون رؤيت در تاريكى راه مى‏رود و به زمين مى‏خورد يا اشتباه مى‏كند).
+عشوت‏ النار: شب به سوى آتش رفتم.
+عشوة و عشوة: آتشى كه در شب از دور ظاهر مى‏شود مثل: شعله و آذرخش، عشى‏ عن كذا: مثل- عمي عنه- يعني او را نديد، و از ديدنش عاجز شد يا بسويش راه نيافت.
+در آيه گفت: (و من‏ يعش‏ عن ذكر الرحمن‏- 36/ زخرف)عواشي‏: شترانى كه شب مى‏چرند، مفردش- عاشية- است و از اين معنى مى‏گويند: العاشية تهيج الآبية: شتر خوش خوراكى كه شتر ديگرى را به چرا واميدارد.
+عشاء: غذاى شب، و با كسره حرف أول نماز شب.
+عشيت‏ و عشيته‏: شام خوردم و شامش دادم، مى‏گويند:
+عش‏ و لا تغتر: زندگى كن ولى به بقيه زندگى و عمر مغرور نباش.<ref>ترجمه و تحقيق مفردات الفاظ قرآن، ج‏2، ص: 603-602</ref>
+===«اغمض»===
+الغمض‏: خوابى كه بر انسان عارض مى‏شود، مى‏گويى: ما ذقت‏ غمضا و لا غماضا:
+نخوابيدم و طعم خواب را نچشيدم و به اين اعتبار گفته مى‏شود: ارض‏ غامضة و غمضة:
+زمينى گود و مغاك. دار غامضة: خانه‏اى كه در معبر و شارع نباشد.
+غمض‏ عينه و أغمضها: پلك چشمش را بر هم نهاد و چشم خود را بست و سپس واژه- غمض‏- براى سهل انگارى و غفلت استعاره مى‏شود، در آيه گفت: (و لستم بآخذيه إلا أن‏ تغمضوا فيه‏- 237/ بقره)<ref>ترجمه و تحقيق مفردات الفاظ قرآن، ج‏2، ص: 716</ref>
+===«زاغ»===
+الزيغ‏: انحراف از راستى و درستى، به كژى و نادرستى.
+التزايغ‏: انحراف و تمايل.
+رجل‏ زائغ‏: مرد كج رو و كج انديش.
+قوم‏ زاغة و زائغون‏: گروه منحرف و متمايل از حق به باطل.
+زاغت‏ الشمس: خورشيد از وسط آسمان متمايل شد.
+زاغ‏ البصر: در آيه: (و إذ زاغت‏ الأبصار- 10/ 1 احزاب) صحيح است كه اشاره‏اى باشد به خوف و بيم كه از جنگ در دل آنها داخل مى‏شود به طورى كه چشمانشان تار و سياه مى‏شود و نيز صحيح است كه اشاره‏اى به اين آيه باشد كه مى‏فرمايد: (يرونهم مثليهم رأي العين‏- 13/ آل عمران).
+(كه آنها را يعنى سپاه كفار را با چشم دو برابر تعداد خود مى‏ديدند).
+آيه: (ما زاغ البصر و ما طغى‏- 17/ نجم) (چشم خيره نگشت و شگفت زده و منحرف نشد).
+آيه: (من بعد ما كاد يزيغ‏- 117/ توبه) (اشاره به دوران عسرت و سختى پيامبر (ع) و مهاجرين و انصار است كه مى‏فرمايد: در آن آزمايش نزديك بود، دلهاى بعضى از ايشان دگرگون و منحرف شود ولى پيامبر (ص) را پيروى كردند و خداوند توبه‏شان را پذيرفت كه- إنه بهم رؤف رحيم‏- 117/ توبه).
+و در آيه: (فلما زاغوا أزاغ‏ الله قلوبهم‏ - 5/ صف) همين كه از پايدارى و استقامت در راه حق دور و منحرف شدند، خداوند به همان سرنوشت دچارشان كرد (كه خداوند عصيان پيشگان را هدايت نمى‏كند: و الله لا يهدي القوم الفاسقين‏- 108/ مائده).<ref>ترجمه و تحقيق مفردات الفاظ قرآن، ج‏2، ص: 165-164</ref>
+===«بَرِقَ»===
+البرق‏، درخشش توليد شده از برخورد ابرهاست، خداى فرمايد (فيه ظلمات و رعد و برق‏- 19/ بقره)- برق، أبرق، برق- در باره هر چيزى كه بدرخشد و بتابد گفته مى‏شود مانند: سيف‏ بارق‏- شمشيرى‏ براق‏ و درخشنده.
+برق‏ و برق‏- يكى است و در باره چشم به گاه بيم و اضطراب كه مردمك ديده حركت مى‏كند و مى‏نگرد بكار مى‏رود، خداى فرمايد: (فإذا برق البصر- 7/ قيامه) كه برق هم خوانده شده.
+از واژه- برق- گاهى معنى اختلاف رنگ متصور مى‏شود چنانكه مى‏گويند البرقة الأرض- زمينى كه سنگهاى رنگارنگ دارد.
+الأبرق‏- كوهى كه سياه و سپيد بنظر مى‏آيد. و چشم را هم بهمين علت يعنى سپيدى و سياهيش- برقاء- گويند.
+ناقة بروق‏- شترى كه دمش را بخاطر آبستن بودن بلند مى‏كند و نشان مى‏دهد و آبستن نباشد.
+البروقة- درختى كه در هواى أبرى، سبزتر مى‏نمايد و در مثل مى‏گويند.
+أشكر من بروقة- شادابتر از درخت سبز ، برق طعامه بزيته- وقتى است كه در طعام كمى روغن مى‏ريزند و مشخص مى‏شود.
+البارقة و الأبيرق‏ براى درخشش شمشير بكار مى‏رود.
+البراق‏- مركب سوارى پيامبر (ص) به گاه معراج.
+و الله اعلم بكيفيته‏ الإبريق‏ معروف است، از واژه- برق- تصور حالات درونى كه با صدا و كلمات و برافروختگى چهره ظاهر مى‏شود نيز هست چنانكه مى‏گويند:
+برق‏ فلان و رعد و أبرق‏ و أرعد- در موقعى كه كسى ديگرى را با پرخاش، و خروش تهديد مى‏كند.<ref>ترجمه و تحقيق مفردات الفاظ قرآن، ج‏1، ص: 261-260</ref>
 ==ارجاعات==
 [[رده:فرهنگنامه مترادفات قرآن]]