قرآن سوزی

قرآن سوزی؛ هتک حرمت قرآن بوسیله سوزاندن. در غرب پس از 11 سپتامبر موجی از اسلام هراسی به راه افتاد تا جایی که مقدسات اسلام همچون قرآن مورد هتک حرمت قرار گرفتند. برخی چنین رفتارهایی را ذات حکومت‌های غربی و تمدن آن می‌دانند و برخی تنها گرو‌هایی خاص را عامل چنین رفتارهایی می‌دانند. اهانت به قرآن با واکنش‌های گسترده‌ای در کشورهای اسلامی و برخی نهادهای بین المللی و چهره‌های غیر مسلمان مواجه شد.

تاریخچه قرآن سوزی

اولین نمونه قرآن سوزی را می‌توان در رفتار عثمان، خلیفه سوم مشاهده نمود. پس از پیامبر (ص) مصاحف قرآن که در نزد قبائل و افراد مختلف بود با هم اختلاف پیدا کردند. هنگامیکه اختلاف مصاحف قرآن به اوج رسید خلیفه سوم برای حل اختلاف دستور داد تنها یک مصحف باقی بماند و باقی مصاحف از بین برود. از اینرو همه مصحف‌ها به جز مصحف حفصه که همان مصحف ابوبکر بود سوزانده شدند. پس از این به عثمان لقب «حراق مصاحف» داده شد. پس از عثمان، قرآن سوزی به طور رسمی در مغرب زمین و در راستای دشمنی با اسلام انجام شد. این گونه رفتارها سابقه‌ای طولانی در غرب دارند که می‌توان آن را به زمان جنگ‌های صلیبی بازگرداند. در عصر حاضر چنین رفتارهایی پس از واقعه 11 سپتامبر رشد زیادی یافت. از مهمترین آنها می‌توان به قرآن سوزی تری جونز کشیش آمریکایی و راسموس پالودن، سیاستمدار افراط‌گرای سوئدی دانمارکی اشاره کرد.

علت قرآن سوزی در غرب

درباره علت چنین رفتارهای دین ستیزانه‌ای در غرب دو نگاه عمده وجود دارد: اول اینکه چنین رفتاری در ذات حکومت‌های غربی و تمدن غرب وجود دارد و دوم اینکه این رفتارها مخصوص گروه‌های خاصی در غرب است.

گروه اول می‌گویند این گونه حرکات ضد دینی که با حمایت و هدایت قدرت‌های غربی صورت می‌گیرد، برنامه‌هایی از پیش طراحی شده است که با هدف ایجاد شکاف بین پیروان ادیان ابراهیمی و همچنین زمینه‌ای برای بدبینی و افراطی‌گری درون جامعه جهانی انجام می‌گیرد. این دسته باور دارند این توهین‌ها در راستای جرایم نظام‌مند حکومت‌های غربی علیه اسلام و در راستای منافع سیاسی‌شان انجام می‌شود.

دسته دوم می‌گویند پشت پرده و واقعیت ماجرای قرآن سوزی در سوئد، نه مسیحیت است و نه به‌طور کلی جهان غرب؛ اما برخی تلاش دارند این ماجرا را دعوای اسلام و مسیحیت یا نزاع جهان اسلام و جهان غرب معرفی کنند؛ بنابراین حقیقت امر، آن طور که عده‌ای به این بهانه می‌خواهند غرب را اسلام‌ستیز جلوه دهند نیست. به عنوان مثال عامل قرآن سوزی در سوئد، یک جریان افراطی راست‌گراست که می‌خواهد فضا را بر مسلمانان تنگ و بین مسلمانان و مسیحیان و اساساً بین جهان غرب و جهان اسلام اختلاف اندازی کند. این جریان افراطی قصد دارد کاری کند که مسلمانان، جسارت به قرآن را به نام غربی‌ها دانسته و به نحوی واکنش نشان دهند که غرب نیز حساس شود. از این‌رو این جریان راست‌گرای افراطی را نباید یک جریان مسیحی یا حتی نماینده غرب قلمداد کرد.

گروهی نیز وجود دارند که هرچند ریشه این امور را به تفکرات قبلی در غرب درباره اسلام بر می‌گردانند اما وقایع فعلی را متوجه جریان‌های افراطی می‌دانند. این دسته می‌گویند مسیحیان زمانی مسلمانان را مرتد و خارج از دین می‌دانستند، اما از سال ۱۹۶۵ به بعد شورای دوم پاپی بیانیه‌ای را صادر کرد و مسلمانان را مستحق این اتهام ندانست. به عبارت دیگر در واقع غرب مسیحی دشمن مسلمانان بود و اکنون در حال بازگشت به گفت‌وگوی ادیان، تحمل مسلمانان و همزیستی مسالمت‌آمیز با آنان هستند. آن قشری از مسیحیان که به اسلام توهین می‌کنند جزو گروه‌های افراطی و «داعشی‌های مسیحی» هستند. همانطور که داعش در موصل و حلب کلیساها را تخریب کردند، در مسیحیت نیز گرو‌ه‌های افراطی ضد اسلامی وجود دارند که به مسلمانان و ارزش‌های مورد احترام آنان در قالب قرآن‌سوزی و هتک حرمت پیامبر اکرم(ص) توهین می‌کنند. این گروه‌‌های افراطی که در غرب رو به گسترش هستند حضور مسلمانان را تهدیدی برای زندگی خود می‌دانند.

واکنش‌ها به قرآن سوزی

به طور بدیهی بیشترین واکنش‌ها و محکومیت‌ها از سوی مسلمانان و کشورهای اسلامی صورت پذیرفت. این واکنش‌ها در قالب صدور بیانیه از سوی دولت‌ها و ارگان‌های اسلامی و کارهای فرهنگی از قبیل چاپ قرآن و نشریات اسلامی در غرب انجام شد. وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ایران اعلام کرد به ازای هر قرآن سوخته شده یک میلیون قرآن چاپ و در کشورهای غربی توزیع می‌گردد. این اهانت‌ها از سوی افراد غیر مسلمان و برخی نهادهای بین المللی نیز مورد محکومیت قرار گرفت. به عنوان مثال اسقف اعظم اسکندریه مصر حادثه قرآن سوزی در سوئد بسیار دردناک دانست و بر لزوم احترام به اعتقادات دیگران تأکید نمود. از سوی سازمان‌های بین المللی نیز «میگوئل موراتینوز»، رئیس شورای تمدن‌های سازمان ملل، قرآن‌سوزی در سوئد را محکوم کرد.

منابع

ایکنا

ویکی فقه