ابوعبدالله زنجانی؛ قرآن پژوه ایرانی

معرفی

ابوعبدالله زنجانی، فرزند نصرالله شیخ الاسلام (1309-1360ق) فقیه، مفسر، قرآن پژوه و نویسنده برجسته معاصر ایرانی است که در زنجان متولد شد و در همان شهر به تحصیل پرداخت سپس به تهران رفت و پس از اندکی به همراه برادر بزرگتر خود به نجف رفت و در آنجا از محضر سید ابوالحسن اصفهانی، محمد کاظم یزدی شیخ الشریعه اصفهانی، شیخ ضیاء الدین عراقی و میرزای نائینی بهره برد و پس از اخذ درجه اجتهاد به زنجان بازگشت. پس از چندی به حج مشرفت شد و پس از آن به سوریه و فلسطین و مصر رهسپار شد و در آنجا با دانشمندان عرب ملاقات کرد. در محرم سال 1347 ق به عنوان اولین ایرانی، به عضویت«المجمع العلمی العربی» دمشق برگزیده شد رساله ورودی او در این مجمع با عنوان« الفیلسوف الفارسی الکبیر صدر الدین شیرازی» در مجله المجمع العلمی العربی به چاپ رسید. او مجددا در 1353-1354 ق به مصر رفت و با استقبال دانشمندان آن سامان روبرو شد. او پس از بازگشت به ایران به مدت 4 سال تا سال 1358 ق در دانشکده معقول و منقول و یک سال در دانشسرای عالی به تدریس فلسفه و تفسیر پرداخت ولی به سبب سکته قلبی در زنجان رفت و در همانجا درگذشت. کتابهای قرآنی او عبارتند از: 1) اصول القرآن الاجتماعیة، به عربی 2) تاریخ القرآن، به عربی که معروف ترین اثر اوست و بارها در تهران و تبریز و قاهره به چاپ رسیده.

ارجاعات

این مدخل برگرفته از دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی است و مقاله آن هنوز به طور کامل تدوین نیافته است.