الگو:صفحۀ اصلی/مقالۀ برگزیده اول: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Parsaeiyan (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<div style="text-align:justify"> | <div style="text-align:justify">[[پرونده:Semitic language.jpg|بندانگشتی]] | ||
[[پرونده: | '''«فرهنگنامه ریشه‌شناختی واژگان قرآن»''' یک فرهنگ واژگانی است که در آن، ریشه‌های ثلاثی به‌کاررفته در قرآن کریم، بر حسب ترتیب الفبا فهرست شده و هر ریشه، با استفاده از روش «ریشه‌شناسی» مورد مطالعه قرار گرفته است. ریشه‌شناسی، روشی است که در زبان‌شناسی تاریخی، برای رصد تحولات یک واژه در هر دو جنبه لفظ و معنا، مورد استفاده قرار می‌گیرد. | ||
حقیقت آن است که یک ریشه در گذر زمان، معانی متعددی را به‌خود می‌گیرد و دچار چندمعنایی یا ابهام می‌شود. با استفاده از روش ریشه‌شناسی، می‌توان از تحولات و آسیب‌های مذکور عبور کرده و «معنای اولیه» یک ریشه را که بازگشت معانی متعدد به آن است، به دست آورد، و معنای جامع و بنیادین ریشه را بر اساس آن تعیین کرد. در حقیقت، ریشه‌شناسی می‌تواند ما را از تشتت و ابهام رهانیده و به سرچشمه معنا رهنمون شود. این مهم برای فهم معنا در ریشه ها و واژگان قرآنی بسیار راهگشا است. | |||
برای ریشه‌شناسی واژگان قرآن کریم، پیمودن دو مرحله ضروری است: نخست مطالعه تطبیقی و دوم، مطالعه تاریخی. منظور از مطالعه تطبیقی، یافتن «نظیر»های یک ریشه عربی در زبان‌های هم‌خانواده، یعنی «زبان‌های سامی» است. پس از آن، می‌توان به مطالعه تاریخی روی آورد که عبارت است از تاریخ‌گذاری معانی یافت شده در زبان‌های سامی، مشخص کردن ترتیب تاریخی آن‌ها و در نهایت، رسیدن به معنای اولیه و اقدم ریشه. | |||
[[فرهنگنامه ریشه‌شناختی واژگان قرآن چیست؟|ادامه ...]] | |||
</div> | </div> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۵۳
«فرهنگنامه ریشه‌شناختی واژگان قرآن» یک فرهنگ واژگانی است که در آن، ریشه‌های ثلاثی به‌کاررفته در قرآن کریم، بر حسب ترتیب الفبا فهرست شده و هر ریشه، با استفاده از روش «ریشه‌شناسی» مورد مطالعه قرار گرفته است. ریشه‌شناسی، روشی است که در زبان‌شناسی تاریخی، برای رصد تحولات یک واژه در هر دو جنبه لفظ و معنا، مورد استفاده قرار می‌گیرد.
حقیقت آن است که یک ریشه در گذر زمان، معانی متعددی را به‌خود می‌گیرد و دچار چندمعنایی یا ابهام می‌شود. با استفاده از روش ریشه‌شناسی، می‌توان از تحولات و آسیب‌های مذکور عبور کرده و «معنای اولیه» یک ریشه را که بازگشت معانی متعدد به آن است، به دست آورد، و معنای جامع و بنیادین ریشه را بر اساس آن تعیین کرد. در حقیقت، ریشه‌شناسی می‌تواند ما را از تشتت و ابهام رهانیده و به سرچشمه معنا رهنمون شود. این مهم برای فهم معنا در ریشه ها و واژگان قرآنی بسیار راهگشا است.
برای ریشه‌شناسی واژگان قرآن کریم، پیمودن دو مرحله ضروری است: نخست مطالعه تطبیقی و دوم، مطالعه تاریخی. منظور از مطالعه تطبیقی، یافتن «نظیر»های یک ریشه عربی در زبان‌های هم‌خانواده، یعنی «زبان‌های سامی» است. پس از آن، می‌توان به مطالعه تاریخی روی آورد که عبارت است از تاریخ‌گذاری معانی یافت شده در زبان‌های سامی، مشخص کردن ترتیب تاریخی آن‌ها و در نهایت، رسیدن به معنای اولیه و اقدم ریشه. ادامه ...