خبث (ریشه)
ریشه «خبث» (H̬BT̠)؛ پلیدی، ناپاکی. این ریشه جمعا 16 بار در قرآن کریم آمده است.
معنای لغوی
خُبث: نا پاكى. پليدى. «خَبُثَ خَبَثاً: ضدّ طاب» وَ الْبَلَدُ الطَّيِّبُ يَخْرُجُ نَباتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَ الَّذِي خَبُثَ لا يَخْرُجُ إِلَّا نَكِداً اعراف: 58. سر زمين پاك روئيدنيش باذن پروردگارش ميرويد و سرزمينيكه پليد و نا پاك است نباتش نميرويد مگر كم (قاموس قرآن، ج2، ص218).
ساخت‌های صرفی در قرآن
خَبُثَ (فعل مجرد): 1 بار
خَبیث (صفت فعیل): 13 بار
خَبائِث (جمع): 2 بار
ریشه‌شناسی
| زبان | لفظ | لفظ با آوانویسی عربی | معنای انگلیسی | معنای فارسی | توضیح | منبع |
| قرآن | خَبُثَ | خَبُثَ | خَبُثَ | خبث: نا پاكى | قاموس قرآن، ج2، ص: 218 | |
| آفروآسیایی | *ḫVbuč- | خبث | be angry | عصبانی بودن | ||
| سامی | *ḫVbut_- | خبث | 'be angry, malicious' | "عصبانی بودن، بدخواه بودن" | ||
| عربی | ḫbt_ | خبث |