خبث (ریشه)

از قرآن پدیا

ریشه «خبث» (H̬BT̠)؛ پلیدی، ناپاکی. این ریشه جمعا 16 بار در قرآن کریم آمده است.

معنای لغوی

خُبث: نا پاكى. پليدى. «خَبُثَ‏ خَبَثاً: ضدّ طاب» وَ الْبَلَدُ الطَّيِّبُ يَخْرُجُ نَباتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَ الَّذِي‏ خَبُثَ‏ لا يَخْرُجُ إِلَّا نَكِداً اعراف: 58. سر زمين پاك روئيدنيش باذن پروردگارش ميرويد و سرزمينيكه پليد و نا پاك است نباتش نميرويد مگر كم‏ (قاموس قرآن، ج2، ص218).

ساخت‌های صرفی در قرآن

خَبُثَ (فعل مجرد): 1 بار

خَبیث (صفت فعیل): 13 بار

خَبائِث (جمع): 2 بار

ریشه‌شناسی

زبان لفظ لفظ با آوانویسی عربی معنای انگلیسی معنای فارسی توضیح منبع
قرآن خَبُثَ خَبُثَ خَبُثَ خبث: نا پاكى قاموس قرآن، ج‏2، ص: 218
آفروآسیایی *ḫVbuč- خبث be angry عصبانی بودن
سامی *ḫVbut_- خبث 'be angry, malicious' "عصبانی بودن، بدخواه بودن"
عربی ḫbt_ خبث

منابع

خبث (واژگان)

منابع ریشه شناسی 2