نشوز

نشوز؛ ترک تمکین خاص از طرف یکی از زوجین. عموماً بحث نشوز درخصوص زن مطرح می¬شود. در قرآن و روایات اسلامی مرد و زنی که مرتکب نشوز شده¬اند مورد مذمت قرار گرفته و نسبت به آن نهی وارد شده¬است. امروزه برخی معاندین نسبت به آیات نشوز در قرآن کریم شبهاتی وارد کرده¬اند که جمعی از پژوهشگران درصدد پاسخگویی بدان برآمده¬اند که در ادامه بدان پرداخته شده¬است.

تعریف

در اصطلاح فقهی مراد از نشوز نوعی ناسازگاری است که زن یا شوهر نسبت به همسر خویش مرتکب می¬شود و برخی حقوق زناشویی را مراعات نمی¬کند؛ فقها از آن باعنوان ترک تمکین خاص یاد می¬کنند. مراد از تمکین خاص همان حق استمتاع شوهر از زن و زندگی کردن زیر یک سقف به خاطر استمتاع است، همچنین زن هیچ وظیفه دیگری به¬جز استمتاع و مساکنت در مقابل شوهر خود ندارد. حال اگر زن در انجام وظایف خود ذیل این دو حق کوتاهی نماید، بر او زن ناشزه گفته می¬شود. درمقابلِ تمکین خاص، اصطلاح تمکین عام نیز مطرح است که عبارت است از لزوم اطاعت زن از شوهر خود در امور جاریه زندگی چراکه در اسلام مرد مدیر خانواده دانسته می¬شود؛ نکته مهم آنکه اگر زن در امور جاریه زندگی اطاعت از شوهر نکند ناشزه محسوب نمی-گردد. آن‌چنان‌که برای زنان حکم نشوز مطرح است، مرد نیز با تعدی بر همسر خود و نپرداختن حقوق واجب او همچون مهریه، نفقه و... ذیل حکم نشوز قرار می¬گیرد.

نشوز در آینه قرآن و روایات

در آیه 34 سوره نساء درخصوص نشوز زنان سخن به¬میان آمده و در آن در طی سه مرحله نحوه برخورد با زنان ناشزه را مطرح کرده¬است. نکته جالب‌توجه آنکه مراحل براساس برخورد آرام به سخت مرتب‌شده است؛ همچنین در آیه 128همین سوره نیز موضوع نشوز شوهر به¬میان آمده که خداوند در این آیه زن و شوهر را به مصالحه دعوت کرده است چراکه صلح و سازش بهترین راه حفظ و بقای زندگی است. در نگاهی گذرا به مجموعه روایات اسلامی شاهد پرداختن به موضوع نشوز هستیم، در مقامی مردان به اجرا نمودن دستورات قرآن در قبال همسر ناشزه توصیه‌شده‌اند؛ درمقابل نیز برخی شوهران را سزاوارتر به زدن دانسته و آن‌ها را از تنبیه بدنی همسران خود منع کرده¬است چراکه موجب قصاص می-گردد.

نشوز در فقه

در آثار فقهی هنگام بیان مجازات نشوز زن این‌گونه بحث می¬کنند: هرگاه زن در تمکین خاص خود به هر نحوی نافرمانی ورزد مثلاً نظافت خود را رعایت نکند با این هدف که همسرش از او دوری کند یا آنکه با ترش¬رویی همسرش را از خود براند و ...، در این زمان است که زن مشمول حکم نشوز قرار می¬گیرد. در این زمان بنابر آنچه که در شرع آمده مرد باید در سه مرحله وارد عمل شود و این مشکل را حل نماید: نخست همسر خود را موعظه کند و او را دعوت به بازگشت به زندگی کند، اگر کارساز نگردید در گام بعد باید از هم¬بستر شدن با همسرش دوری کند و به¬عبارتی از او قهر کند. اگر این کار هم نتیجه¬بخش نبود می¬تواند زن خود را بزند منتهی باید مراقب باشد که آسیب شدید وارد نکند و دیه بر آن بار نشود، همچنین در این بخش می¬تواند به نزد قاضی رفته و تقاضای طلاق دادن همسر خود را نماید. آن‌چنان‌که فقها بیان داشته¬اند اگر مرد نیز دچار نشوز شد، همسرش باید در ابتدا او را موعظه نماید و اگر کارساز واقع نشد با مراجعه به قاضی می¬تواند حقوق پایمال‌شده خود را طلب نماید.

نشوز و خشونت علیه زنان

برخی پژوهشگران عبارت «وَاضْرِبُوهُنَّ» در قرآن را دستاویزی برای شبه‌افکنی علیه دین اسلام می¬کنند حال‌آنکه به¬نظر می¬رسد با توجه به ادله ذیل نادرست باشند:

اولاً هدف قرآن اتخاذ یک تدبیر پیشگیرانه برای جلوگیری از مفاسد بالاتر اعم از طلاق و فروپاشی خانواده و خشونت‌های بیشتر است.

ثانیاً تعبیر «واضربوهن» گونه¬ای از نهی از منکر است زیرا در این آیه نیز مراتب نهی از منکر یعنی اول موعظه دوم جدایی در بستر و سپس کتک زدن مطرح شده‌است؛ همچنین فقها تصریح کرده¬اند اگر مرد به بهانه رسیدن به مرحله «واضربوهن» پی‌درپی همسرش را مورد ضرب قرار دهد، مراحل تنبیهی باید در همان آغاز متوقف گردد.

ثالثاً «نشوز» اختصاص به همسران ندارد و در اسلام شوهران نیز ذیل حکم نشوز قرار می¬گیرند اما مقابله با نشوز زن به عهده مرد و مقابله با نشوز مرد به عهده حاکم گذاشته‌شده است.

رابعاً نشوز صرفاً در تمکین خاص مطرح است نه سایر دستورات شوهر(رجوع شود به بخش تعریف) همچنین زنان می¬توانند در شروط ضمن عقد محدوده حقوق و وظایف خود را به‌گونه‌ای کم‌وزیاد کنند که درنتیجه بر مسئله دامنه نشوز تأثیرگذار است.

خامساً در بحث تنبیه بدنی، فقها گفته‌اند برای ضرب و زدن نه تنها شکستگی استخوان، خراشیده‌شدن گوشت و جاری شدن خون نباید اتفاق افتد بلکه کبودی و سرخ شدن بدن نیز حق مرد نیست و اگر بدن زن به چنین مواردی برسد مرد قصاص می‌شود.

منابع

ایکنا

ویکی فقه