روزه

روزه؛ خودداری کردن از چیزی در مدت زمان معین. روزه، در اسلام اصطلاحی شرعی به معنای خودداری کردن از خوردن، آشامیدن و دیگر کارهایی مبطل روزه از اذان صبح تا اذان مغرب، به نیت اجرای فرمان الهی است. روزه یکی از بافضیلت‌ترین عبادات در دین اسلام است که در آیات قرآن و کلام معصومین آثار ارزشمندی همچون؛ تقوا، خودسازی و آمرزش گناهان برای آن ذکر شده است. فهرست مطالب تعریف 1 تعریف لغوی 1 تعریف اصطلاحی 2 روزه در آیین‌ها و ادیان گوناگون 2 روزه در دین اسلام 3 فلسفه تشریع روزه از دیدگاه آیات و روایات 4 روزه در آیات قرآن 4 جایگاه روزه در کلام معصومین 4 احکام فقهی روزه 5

تعریف تعریف لغوی روزه واژه‌ای فارسی است که معادل آن در زبان عربی «صوم» و «صیام» است. ریشه «ص و م» به معنای خودداری کردن از چیزی و ترک آن است.

تعریف اصطلاحی روزه در اصطلاح شرعی خودداری از چیزهای خاصی است که روزه را باطل می‌کنند، از طلوع فجر صادق تا غروب آفتاب، به قصد انجام فرمان خداوند است.

روزه در آیین‌ها و ادیان گوناگون در بسیاری از آیین‌ها و ادیان کهن مانند آیین هندو، مایاها، بودا، جَین و مانویت، روزه گرفتن برای تهذیب نفس رواج داشت. در جوامع باستان، برخی از انواع امساک‌ها یا پرهیز از خوردن غذاهایی خاص، مقدمه‌ای برای نزدیک شدن به خدایان تلقی می‌شد و در مناسبت‌های خاصی رایج بود. همچنین، روزه گرفتن راهی برای فرونشاندن خشم خدایان و یا نوعی کفاره برای برخی گناهان به شمار می‌رفت. قبل از میلاد مسیح، مردم تصور می‌کردند روزه مقدمه‌ای برای دریافت آموزه‌های خدایان در شهود و رؤیا است. از میان ادیان توحیدی، در دین زرتشت، روزه گرفتن و پرهیز از آب و غذا را به سبب اینکه موجب سستی بدن و جلوگیری از فعالیت‌های مفید می‌شود، ناپسند می‌دانند. در شریعت یهود، روزه امری متداول و یکی از راه‌های تقرب به درگاه خداوند است. در زبان عبری، روزه «تعنیت»، به معنای رنج دادن جان است که وجه تسمیه آن پرهیز از خوردن و آشامیدن در طول روز است. نزد یهودیان، روزه در قالب‌های واجب و اختیاری رواج دارد. تعداد روزه‌های واجب در دین یهود 6 روز است. در این دین، فلسفه روزه، محدود کردن انسان و وادار کردن او به تفکر درمورد اهداف و روش‌های زندگی است. در مسیحیت اقوال گوناگونی درمورد روزه وجود دارد. براساس برخی آیات عهد جدید، یهودیان فریسی و پیروان یحیی (ع) روزه می‌گرفتند، اما شاگردان عیسی (ع) روزه نمی‌گرفتند. براساس برخی دیگر از فرازهای این کتاب، عیسی (ع) در بیابان چهل روز، روزه گرفت و عقیده داشت دیو فقط به وسیله دعا و روزه از جسم انسان خارج می‌شود. روزه در دین اسلام عبادتی است که طی آن انسان به هدف قرب به خداوند و اطاعت از فرمان الهی، از اذان صبح تا اذان مغرب از تمام چیزهایی که براساس آموزه‌های اسلام موجب بطلان روزه هستند خودداری می‌کند. روزه از لحاظ حکم شرعی چهار گونه است؛ روزه واجب (روزه ماه رمضان، روزه کفاره؛ نذر؛ عهد و قسم، روزه سومین روز اعتکاف، روزه به جای قربانی حج)، روزه حرام (روزه عیدفطر؛ عید قربان؛ یوم الشک به نیت اول ماه رمضان، روزه کسی که گمان زیاد یا یقین دارد روزه برایش ضرر دارد، روزه مستحبی زن بدون موافقت شوهر، روزه وصال، روزه سکوت، روزه ایام تشریق برای کسی که در سرزمین منا است)، روزه مکروه (روزه گرفتن در روز عاشورا، روزه عرفه برای کسی که می‌ترسد برای خواندن دعا دچار ضعف شود، روزه گرفتن در روزی که فرد شک دارد روز عرفه است یا عید قربان، روزه مستحبی یا قضای روزه واجب که فرصت برای روزه گرفتن باقی است؛ شامل روزه مهمان بدون رضایت میزبان، روزه مستحبی در سفر و روزه مستحبی فرزند بدون اجازه پدر)، روزه مستحبی (غیر از روزه‌هایی که ذکر شد، روزه در سایر ایام مستحب است و در برخی از روزها مانند پنج شنبه و جمعه و ماه رجب و شعبان سفارش بیشتری شده است).

روزه در دین اسلام روزه، از بافضیلت‌ترین عبادات و از ستون‌های پنج‌گانه اسلام است. وجوب روزه ماه رمضان مستند به آیات قرآن و روایات معصومین و اجماع است. مطابق با برخی روایات،در ماه رمضان شیطان از فریب و تسلط بر انسان منع شده است؛ ولی این موضوع مشروط بر این است که انسان با اعمال خود راه نفوذ شیطان را باز نکند.در فرهنگ اسلام، روزه معامله با خداوند نیست؛ زیرا خداوند مبرا از هر نقص و نیاز است و اثر خوب عبادت‌ها به خود بندگان برمی‌گردد.

فلسفه تشریع روزه از دیدگاه آیات و روایات براساس آیات قرآن،تقوی و قدرت تسلط بر نفس یکی از حکمت‌های تشریع روزه است.در کلام معصومین نیز تزکیه نفس و پرورش روح تقوا و پرهیزکاری یکی از مهم‌ترین علل تشریع روزه معرفی شده است.

روزه در آیات قرآن در قرآن کریم، وجوب روزه در ماه رمضان و بسیاری از احکام آن در آیات 183-185 و 187 بقره آمده است؛ همچنین، آیات دیگری روزه را به عنوان جایگزین بعضی از آداب مراسم حجو کفاره برخی گناهانمعرفی می‌کنند. جایگاه روزه در کلام معصومین روزه در دین اسلام از عبادات ارزشمند است و در روایات معصومین به عنوان یکی از پایه‌های پنج‌گانه دین اسلام معرفی شده است.در کلام پیشوایان شیعه فضائل مادی و معنوی گوناگونی برای روزه بیان شده است؛ ازجمله استجابت دعا، آمرزش گناهان، استحقاق بهشت. به بیان معصومین، روزه به عنوان عاملی برای تثبیت اخلاص و رام کردن نفس و مانند سپری دربرابر آتش جهنم است.

احکام فقهی روزه به استناد آموزه‌های اسلامی و فتوای فقها، مبطلات روزه؛ یعنی کارهایی که انجام عمدی آن‌ها موجب باطل شدن روزه می‌شود، ده مورد هستند: خوردن و آشامیدن، رابطه جنسی، دروغ بستن به خدا و پیامبر اسلام (ص) و امامان (ع)، رساندن غبار غلیظ به حلق، باقی ماندن بر حیض، نفاس و جنابت تا اذان صبح، خودارضایی، تنقیه کردن با مایعات، استفراغ کردن، نیت قطع روزه یا نیت انجام دادن یکی از مبطلات آن.همچنین، براساس نظر اکثر مراجع تقلید، تزریق آمپول غیرتقویتی و واکسن، موجب باطل شدن روزه نمی‌شود. به استناد روایات و به فتوای مراجع تقلید، روزه‌خواری علنی در معابر گناه و حرام است.

منابع امامت پدیا ایکنا دانشنامه اسلامی دانشنامه جهان اسلام ویکی شیعه ویکی فقه