احادیث طبی

احادیث طبی؛ احادیثی از معصومین(ع) برای درمان بیماری‌های جسمی و روحی. این احادیث توسط برخی از علمای اسلامی در کتاب‌های مختلف جمع آوری شده است. برای کاربست این احادیث ضرورت دارد تا احادیث طبی براساس شرایط و معیارهای حدیثی، بررسی سندی و محتوایی شود تا میان احادیث جعلی و صحیح تفکیک صورت گیرد. علاوه بر این، این احادیث باید توسط اندیشمندان میان رشته‌ای(الهیات و پزشکی) مورد آزمایش قرار گیرند و تأیید شوند.

آشنایی با احادیث طبی

احادیث طبی به احادیثی گفته می‌شود که راهکارهایی را برای سلامتی جسمی و روحی انسان در احاديث نبوى و ائمه اطهار(ع) ارائه کرده باشد. احادیث طبی توصیه‌های فراوانی در مورد حجامت، انفيه (مجموعه‌ای از گرد داروهای خوشبو است)، فصد و زالودرمانی، آداب تغذيه ، نقش ميوه‌ها در سلامت و درمان بيماری‌ها دارد. علاوه بر این، احادیث طبی در مورد اندام و کارکرد آنها، بهداشت جسم و روان، تغذیه وتندرستی، تعریف و تشخیص بیماری، دارو و درمان، اخلاق پزشکی و پرستاری راهکارهای مناسبی دارد.

معرفی برخی منابع احادیث طبی

شمار احادیث طبی به حدی بوده است كه محدثان و ناقلان حديث تأليفاتى مستقل با عنوان «كتاب‌الطب» و مباحث مربوط به آن داشتند. این روایات یا در منابع خاص و یا در منابع در بردارنده احادیث طبی است و تمامی روایات اصلی نیز در همین مجموعه‌ها است.

عمده روایات طبی خاص در رساله ذهبیه، طب النبی مستغفری و طب الائمه ابنی بسطام، طب صادق، طب‌النبی، صراط شيعه فی آداب‌الشريعه، هيئت المتقين و منابع عام نیز شامل؛ کتابهای المحاسن اثر برقی، الکافی، من لایحضرالفقیه اثر صدوق، بحارالانوار اثر مجلسی و مکارم الاخلاق اثر طبرسی است و اعتبار منابع متاخر بیشتر است و منابع خاص یا بی‌سند و یا دارای سند ضعیف هستند.

اقسام احادیث طبی

احادیث طبّی را می‌توان به سه دسته تقسیم کرد؛ دسته اول دربردارنده احادیثی است‌که اعجازِ پیشوایان دین در درمان بیماری‌ها را بیان می‌کند. نمونه این احادیث، احادیثی است که آیات قرآن کریم را در بیان معجزه حضرت عیسی (ع) شرح می‌کنند. دسته دوم دربردارنده احادیثی است‌که در مورد پیشگیری از بیماری‌ها وارد شده است و محتوای دسته سوم در مورد احادیثی است که در مورد درمان بیماری‌ها است. علاوه بر این، احادیثی که در مورد درمان بیماری‌ها نیز به دو بخش تقسیم می‌شوند. بخش اوّل که در مورد درمان از طریق شفا خواستن به وسیله قرآن و دعا است و بخش دوم دربردارنده درمان از طریق دارو است.

شرایط استفاده از احادیث طبی

نکته قابل توجّه در شرایط استفاده از احادیث طبی این است که طرح احادیث طبی برای پیشگیری از بیمار برای عموم مردم مشکلی ایجاد نمی‌کند؛ زیرا این احادیث، در اغلب موارد، منطبق با موازین علمی هستند. همچنین، بخش اوّل از احادیث طبّی که به وسیله آیات قران و دعا به درمان می‌پردازند، نیز با توجّه به شرایط اجابت دعا و مجرّب بودن دعا در درمان بسیاری از بیماری‌ها، برای عموم می‌توان مطرح کرد. بر این اساس، تنها احادیث مرتبط با درمان بیماری‌ها از طریق داروی ویژه است که مبنای عمل قرار گرفتن آنها، پیش از ارزیابی دقیق و کامل صحیح نیست و نمی‌توان آنها را به عنوان رهنمودهای پیشوایان دین به آنها نسبت داد. به عنوان نمونه، برخی از روایات طبی مربوط به منطقه، مزاج و اقلیم خاصی است و نمی‌توان آن را مبنای علم طب و درمان برای همه افراد قرار داد. ممکن است معصوم(ع) برای زمان و مکان خاصی، یک خوراکی و میوه و گیاهی را تجویز کرده باشند.

از این رو، اگر به عنوان یک مسئله علمی به آن عمل شود، ابتدا باید مورد تجربه و آزمون قرار بگیرد؛ یعنی در قالب یک گزاره تاریخی به آن نگاه کرد و باید میان درمان و بهداشت در استفاده از روایات طبی، تفاوت قائل شد؛ زیرا روایات معتبر طبی برای بهداشت مناسب هستند؛ ولی اگر قصد شود تا براساس روایتی، نسخه برای یک بیمار داده شود، نیازمند تجربه‌ و آزمون علمی و تجربی است.

سنجش اعتبار احادیث طبی

احادیث اسلامی، آموزه‌ای به نام طب ارائه نکرده است؛ اما در آیات و روایات اسلامی اشاره‌هایی به مباحث طبی شده است که نمی‌توان آنها را انکار کرد. این روایات با ارزش است؛ به شرط اینکه اسناد آن بررسی و با صحت اسناد گفته شود و براساس پایه‌ها و شاخص‌های قوی، تفکیک احادیث طبی صورت گیرد. معیار اعتبار سند احادیث طبی این است که افراد نقل کننده حدیث تا معصوم ذکر شوند و نقل کننده‌ها باید معتبر باشند. این کار باید بسیار دقیق و توسطافراد خبره و اهل فن انجام شود؛ به همین دلیل، گروهی باید از نظر اسنادی، روایات مختلف را مورد بررسی قرار دهند تا مشخص شود روایات طبی موجود چه اعتباری دارند. یافتن منشاء روایت و حدیث که همان شأن صدور روایات است، قدم بعدی در بررسی سندی و کاربست روایات در طب است.

دلیل بررسی سندی این است که انگیزه جلب منافع برای جعل حدیث همواره وجود داشته است. به عنوان نمونه، کتاب طب‌النبی اثر ابوالعباس مستغفری نسخه‌ای است که احادیث آن مطلقاً، فاقد هرگونه سلسله مراتب سندی بود و روایت‌های بسیاری را با «قال معصوم» آغاز کرده و در کتاب خود گنجانده است؛ این در حالی است‌که این روایات هیچ گونه سلسله سندی برای اعتبار خود ارائه نکرده اند. به عنوان نمونه، طب النبی اثر مستغفری کتابی است که توسط یک عالم سنی که پزشک نبوده، جمع‌آوری شده است که این روایات بدون سند و مطالب عمومی و کلی در مورد بهداشت گفته شده است.

البته، شرح و پالایش و تفسیر روایات طبی و استفاده از موارد صحیح، ارائه ملاک برای این علوم و استفاده از یقینیات علمی کار عالمان میان رشته‌ای(حوزه الیهات و پزشکی) است؛ زیرا گاهی بدون توجه به علم قطعی نمی‌توان برخی روایات را تفسیر کرد. البته، فقط سند حديث مهم نيست؛ بلكه متن حديث هم مهم است و باید آن را با متن قرآن سنجید تا اعتبار آن تعیین شود. بسياری از اين احاديث طبی به دليل مشخص نبودن پشتوانه و سنديت به كار گرفته نمی‌شوند؛ اما این نکته را باید در ذهن داشت که احادیث طبی متقنی نیز وجود دارد. نمونه ای از این احادیث، احادیث شيخ صدوق در مورد درمان بيماری‌ها با عسل است که از لحاظ روايی صحيح است. کتاب‌‌های المحاسن و الکافی معتبرترین احادیث را دارا هستند. محتوای اکثر روایات آنها در مورد خواص خوراکی‌ها است.

البته، گاه دو روش سندی و مضمونی برای روایت کفایت نمی‌کند؛ زیرا ممکن است سند قوی و محتوا ضعیف باشد یا بالعکس؛ اما دلایلی وجود داشته باشد که به آن روایت نیاز شود. از این رو، نیاز است تا از روش دیگری به نام روش ترکیبی استفاده شود. این روش با استفاده از علم منطق فازی انجام می‌شود. کاربرد منطق فازی در تحلیل سند حدیث به معنای این است‌که صحت و سقم حدیث شناور است و درجه بندی دارد؛ زیرا ویژگی منطق فازی، شناور بودن، درجه‌مند بودن است. به عنوان نمونه، روایت «النظافة من الایمان» در طب‌ النبی مستغفری که مأخذ ضعیف بوده و سند ندارد؛ اما پشتوانه داشته و کاربردی ضروری در بهداشت دارد.

منابع

 ایکنا.

دانشنامه حوزه