بارداری: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''بارداری'''؛ به شرایطی گفته می¬شودکه زنان بعد از آمیزش، جنینی را در رحم خود حمل می¬کنند تا در عرض 9 ماه تبدیل به نوزادی شود و بدنیا بیاید. بارداری در قرآن به وضعیتی گفته می¬شودکه زنان به صورت طبیعی و غیرطبیعی می توانند باردار شوند و زمان بارداری...» ایجاد کرد) |
(بدون تفاوت)
|
نسخهٔ ۲۹ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۱۸:۳۵
بارداری؛ به شرایطی گفته می¬شودکه زنان بعد از آمیزش، جنینی را در رحم خود حمل می¬کنند تا در عرض 9 ماه تبدیل به نوزادی شود و بدنیا بیاید. بارداری در قرآن به وضعیتی گفته می¬شودکه زنان به صورت طبیعی و غیرطبیعی می توانند باردار شوند و زمان بارداری هم محدود به سن خاصی نیست و زنان سالخورده نیز می¬توانند به امر خدا باردار شوند. همچنین، زمان بارداری با احتساب دوره شیردهی، 30 ماه بیان شده است.
بارداری در اصطلاح
بارداری یا حاملگی به وضعیتی گفته می¬شودکه زن در رحم خود دارای جنین باشد. شکل گیری جنین می¬تواند با آمیزش طبیعی یا لقاح مصنوعی باشد.[۱] دوره بارداری در زنان، به مدت 9 ماه طول می-کشد[۲] و با به دنیا آمدن نوزاد به پایان می-رسد.[۳] در طول این دوره، مراقبت¬های بارداری از اهمیت بسزایی برخوردار است و ضرورت دارد تا مادر و نوزاد از شرایط مطلوب برخوردار باشند و جنین به رشد مطلوب جسمی و روحی برسد.[۴]
شرایط بارداری در قرآن
بارداری در قرآن به وضعیتی گفته می¬شود که زنان با آمیزش جنسی یا بدون آن می¬توانند باردار شوند؛ چنانچه، بارداری حضرت مریم(س)[۵] بدون همبستری با مرد[۶] بوده و بارداری حوا به صورت طبیعی و با همبستری با حضرت آدم(ع) صورت گرفته است.[۷] لازم به ذکر است سن بارداری در قرآن محدود به زمان خاصی نیست و اگر خدا بخواهد، زنان سالخورده نیز حامله خواهند شد.[۸] نمونه آن بارداری ساره همسر حضرت ابراهیم(ع)[۹] و بارداری همسر حضرت زکریا(ع)[۱۰] است که در پیری صاحب فرزند شدند. علاوه بر این، طول زمان بارداری در قرآن،[۱۱] با احتساب دوره شیردهی به نوزاد، 30 ماه بیان شده است.[۱۲]
منابع
ارجاعات
- ↑ . دانشنامه جهان اسلام؛ ویکی پدیا.
- ↑ . توصیه های قرآن برای مادران باردار
- ↑ . دانشنامه آزاد فارسی؛ دایرة المعارف بزرگ اسلامی
- ↑ . دانشنامه حوزه؛ ویکی زندگی
- ↑ . توصیه قرآنی برای علاج افسردگی مادران باردار؛ گزارش واقعه تولد عيسی(ع) و يحيی(ع) در قرآن و انجيل لوقا قرابت بسيار دارند
- ↑ . قالَتْ رَبِّ أَنَّى يَكُونُ لِي وَلَدٌ وَ لَمْ يَمْسَسْنِي بَشَرٌ قالَ كَذلِكِ اللَّهُ يَخْلُقُ ما يَشاءُ إِذا قَضى أَمْراً فَإِنَّما يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ؛ [مريم] گفت: «پروردگارا، چگونه مرا فرزندى خواهد بود با آنكه بشرى به من دست نزده است؟» گفت: «چنين است [كار پروردگار]. خدا هر چه بخواهد مىآفريند؛ چون به كارى فرمان دهد، فقط به آن مىگويد: «باش»؛ پس مىباشد.» (آل عمران/47).
- ↑ . هُوَ الَّذِي خَلَقَكُمْ مِنْ نَفْسٍ واحِدَةٍ وَ جَعَلَ مِنْها زَوْجَها لِيَسْكُنَ إِلَيْها فَلَمَّا تَغَشَّاها حَمَلَتْ حَمْلًا خَفِيفاً فَمَرَّتْ بِهِ فَلَمَّا أَثْقَلَتْ دَعَوَا اللَّهَ رَبَّهُما لَئِنْ آتَيْتَنا صالِحاً لَنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِينَ؛ «اوست آن كس كه شما را از نفس واحدى آفريد، و جفت وى را از آن پديد آورد تا بدان آرام گيرد. پس چون [آدم] با او [حوا] درآميخت باردار شد، بارى سبك. و [چندى] با آن [بار سبك] گذرانيد، و چون سنگينبار شد، خدا، پروردگار خود را خواندند كه اگر به ما [فرزندى] شايسته عطا كنى قطعاً از سپاسگزاران خواهيم بود». (أعراف/189)
- ↑ . گزارش واقعه تولد عيسی(ع) و يحيی(ع) در قرآن و انجيل لوقا قرابت بسيار دارند
- ↑ . فَأَقْبَلَتِ امْرَأَتُهُ فِي صَرَّةٍ فَصَكَّتْ وَجْهَها وَ قالَتْ عَجُوزٌ عَقِيمٌ؛ «و زنش با فريادى [از شگفتى] سر رسيد و بر چهره خود زد و گفت: «زنى پير نازا [چگونه بزايد]؟» (ذاریات/29)
- ↑ . وَ إِنِّي خِفْتُ الْمَوالِيَ مِنْ وَرائِي وَ كانَتِ امْرَأَتِي عاقِراً فَهَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ وَلِيًّا؛ «و من پس از خويشتن از بستگانم بيمناكم و زنم نازاست، پس، از جانب خود ولىّ [و جانشينى] به من ببخش» (مریم/5)
- ↑ . رشد جنين در متون علمی شباهت بسياری به مرحله‌بندی در قرآن دارد
- ↑ . وَ وَصَّيْنَا الْإِنْسانَ بِوالِدَيْهِ إِحْساناً حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ كُرْهاً وَ حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْراً حَتَّى إِذا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَ بَلَغَ أَرْبَعِينَ سَنَةً قالَ رَبِّ أَوْزِعْنِي أَنْ أَشْكُرَ نِعْمَتَكَ الَّتِي أَنْعَمْتَ عَلَيَّ وَ عَلى والِدَيَّ وَ أَنْ أَعْمَلَ صالِحاً تَرْضاهُ وَ أَصْلِحْ لِي فِي ذُرِّيَّتِي إِنِّي تُبْتُ إِلَيْكَ وَ إِنِّي مِنَ الْمُسْلِمِينَ؛ «و انسان را [نسبت] به پدر و مادرش به احسان سفارش كرديم. مادرش با تحمّل رنج به او باردار شد و با تحمّل رنج او را به دنيا آورد. و بار برداشتن و از شير گرفتنِ او سى ماه است، تا آن گاه كه به رشد كامل خود برسد و به چهل سال برسد، مىگويد: «پروردگارا، بر دلم بيفكن تا نعمتى را كه به من و به پدر و مادرم ارزانى داشتهاى سپاس گويم و كار شايستهاى انجام دهم كه آن را خوش دارى، و فرزندانم را برايم شايسته گردان؛ در حقيقت، من به درگاه تو توبه آوردم و من از فرمانپذيرانم.» (احقاف/15)