زن

زن؛ انسان مؤنث بالغ در مقابل مرد. اگرچه از لحاظ برخی از ویژگی‌ها تفاوت‌هایی میان زن و مرد وجود دارد، اما طبق نظر اسلام، شأن و کرامت زن، همچون مرد بالا بوده و هردو در رسیدن به کمالات انسانی باهم برابرند. فلسفه وجود تفاوت‌ها نیز مکمل بودن زن و مرد در زندگی و دستیابی به اهداف آفرینش است.

تعریف زن

زَن، انسان بالغ ماده است. عموماً دختری را که دوران بلوغ و نوجوانی خود را تمام کرده و به سنی که در اکثر فرهنگ‌ها و جوامع معمولاً ۱۸ سالگی است برسد را زن گویند؛ اما این تعریف می‌تواند در هر فرهنگ، جامعه، تمدن یا قانون متفاوت باشد. به‌طورمعمول یک زن توانایی بارداری و زایش دارد و به زن دارای فرزند مادر گویند. معادل عربى واژه‌ی زن، «اِمرَأة» است. این واژه از ماده خود جمع ندارد و به‌صورت «نِساء»، «نِسْوَة» و «نِسوان» جمع بسته مى‌شود.

زن در فرهنگ‌های مختلف

در تاریخ و ملل گوناگون، زن را موجودی ضعیف و ناچیز به شمار می‌آوردند. به دختران ارث نمی‌دادند و بعضى او را از افراد بشر و انسانیت به شمار نمی‌آوردند، فقط زنان را براى خدمت به مردان و اطفاى شهوت جنسى آنان نگاه می‌داشتند. مرد می‌توانست زن‌های متعدد بگیرد و یا طلاق بدهد. اگر زن می‌مرد، مرد می توانست زن بگیرد ولى اگر شوهر مى‌مرد، زن حق ازدواج نداشت و از معاشرت در خارج هم ممنوع بود. در هند، زن، تابع شوهر بود و بعد از مردن او، دیگر حق ازدواج نداشت و باید با جسد شوهر سوزانده می‌شد و در ایام عادت ماهیانه نجس و پلید و لازم الاجتناب بود. زن در میان ملل قبل از اسلام حد وسط بین انسان و حیوان بود. از او مانند انسان ضعیفى که باید به انسان‌هاى متوسط کمک بدهد استفاده می‌شد. اعراب مشرک، دختران معصوم خود را زنده‌به‌گور می‌کردند. در یونان باستان و در زمان قرون‌وسطی داوری‌های ظالمانه‌ای درباره‌ی زن و هویت او از سوی فلاسفه و اندیشمندانی مانند ارسطو، سقراط، فیثاغورث و ... صورت گرفت که در آن زن را منشأ و مظهر انحطاط بشریت، تیرگی و آشوب می‌دانسته‌اند و هیچ هویت و شأنی برای او قائل نمی‌شدند.

زن در ادیان

در ادیان مختلف شیوه‌های برخورد مختلفی با زنان وجود داشته است. آیین زرتشتی، آشکارا برابری میان زن و مرد را آگاهی می‌دهد ولی در برخی منابع مزدیسنا مانند بندهش از زنان به نیکی یاد نمی‌شود. منابع بسیار کم و اندکی درباره‌ی وضعیت زنان در دوران باستان به‌جای مانده است اما آنچه از گل نوشته‌های تخت جمشید به‌دست‌آمده نشان می‌دهد که زنان مانند مردان در اجتماع حضورداشته‌اند و کار می‌کردند.

زن در یهودیت

برخی محققان، نقش زنان را در روایات تنخ یهودی کم‌رنگ دانسته‌اند؛ استانسون کتاب مقدس را کتابی سرتاسر مردانه دانست. البته در بین اسرائیلیان، شکلی از مادرسالاری وجود داشته است که نشان‌دهنده‌ی‌ موقعیت زن در خانواده‌های اسرائیلی است. ساره همسر ابراهیم، راحیل و لیه همسران یعقوب، صفورا همسر و میریام خواهر موسی و استر همسر خشایارشاه، مهم‌ترین زنان عهد عتیق هستند. بنا بر روایت تورات، زن از دنده‌ی مرد آفریده‌شده است و در باغ عدن، حوا بود که آدم را به خوردن میوه ممنوعه اغوا کرد و به جزای این گناه، شوهرش تا ابد بر وی مستولی شد. در بین اسباط یهود، تنها زنی که به داوری رسید، دبوره بوده است. بر اساس هاگادا، تنها زنی که خدا با او سخن گفته، ساره است. امروزه، در کنیسه‌ها، بخش مردان و زنان با پرده‌ای به نام مهیتزا جدا می‌شود. همچنین یهودیان ارتدوکس معتقدند که زنان باید لباس‌های کاملاً پوشیده به تن داشته باشند و در اماکن عمومی، جدا از مردان بنشینند یا بایستند.

زن در مسیحیت

نقش زنان در مسیحیت از زمان کلیسای عهد جدید در قرن سوم تاکنون دگرگون‌شده ‌است. این مسئله خصوصاً در ازدواج و در کسب مناصب رسمی روحانیت در برخی از فرقه‌های مسیحی، کلیساها و نهادهای کمک‌کننده‌ی کلیسا صادق است. بسیاری از سمت‌های رهبری سازمان‌یافته برای زنان در کلیسا ممنوع بود، اما اکنون اکثر کلیساها دیدگاه برابر طلبانه‌ای نسبت به نقش زن و مرد دارند. همچنین، چندهمسری و چند زنی برخلاف یهودیت و اسلام در مسیحیت، ممنوع است.

زن در اسلام

با ظهور اسلام، زنان از كليه‌ی حقوق فردی، اجتماعی و انسانی برخوردار شدند. اسلام زن را مانند مرد برخوردار از روح كامل انسانی، اراده و اختيار دانست و او را در مسير تكامل كه هدف خلقت است، به شمار آورد. اسلام زن را از بردگی و اسارت نجات داد و استقلال اقتصادی و حق انتخاب و آزادی عمل را در او به رسمیت شناخت. در اسلام دو جنس زن و مرد در گوهر انسانى و شرافت، برابرند و از اين لحاظ تفاوتى بين ايشان نيست؛ بااین‌وجود، اكرام و احترام نسبت به زن جايگاه خاص و ممتازى دارد. تأکید بر رعایت حقوق مادر، اشاره به برتری زن ازنظر نزدیکی به بارگاه لطف پروردگار و همچنین سيره‌ی عملى پیامبر‌(ص) در احترام به زنان، خصوصاً حضرت فاطمه‌(س) و همسرانشان، ترسيم‌كننده‌ی نگاه اسلام به زن است.

اشاره به زن در قرآن

واژه اِمرَأة، ۲۶ بار در قرآن کریم به‌کاررفته است. ۲۴ بار به صیغه مفرد و دو بار به صیغه تثنیه. کلمه نساء ۵۷ بار و کلمه نِسْوَة دو بار در قرآن کریم آمده است، ضمن آنکه چهارمین سوره قرآن، نساء نامیده شده است. ازنظر موضوعی نیز می‌توان آیات فراوانی را در سراسر قرآن کریم شناسایی کرد که در آن‌ها به یک یا چند جنبه از جنبه‌های گوناگون موضوع زن بدون استفاده از واژگان پیش‌گفته توجه شده است. برخی از سوره‌های قرآن در بخش عمده‌ای از آیات خود به بیان باورها، اخلاقیات و احکام مربوط به زن، پرداخته‌اند که در این جهت به‌طور خاص باید سوره‌های بقره، نساء، نور، احزاب، ممتحنه، طلاق و تحریم را نام برد.

برابری زن و مرد در قرآن

خداوند در سوره‌ی نساء، همه‌ی افراد بشر اعم از زن و مرد را از يك اصل می‌داند که ريشه‌ی همه‌ی آن‌ها به آدم و همسرش بازمى‏گردد؛ بنابراین، در تکوین و رشد و گسترش نسل انسانى، هر دو صنف زن و مرد نقش دارند. از طرفی درآیات دیگر به این مطلب اشاره‌شده كه همسران شما از جنس شما قرار داده‌شده‌اند، نه اينكه از اعضای بدن شما باشند؛ بنابراين زن در مقام انسانی شريك مرد است و تفاوتی در خلقت آنان نيست. پس مي‌توان از کمالات مشترکي در مرد و زن سخن گفت که ريشه در ذات و نفس انسانيت دارد. در اسلام، هیچ‌یک از زنان و مردان بر دیگری برتری ندارند، مگر به پرهیزکاری و تقوای الهی. بنابراین اختلاف جنسيت و تفاوت ساختمان جسمانی و به دنبال آن پاره‌ای از تفاوت‌ها در مسئوليت‌های اجتماعی دليل بر تفاوت ميان اين دو ازنظر به دست آوردن تكامل انسانی نیست. خداوند به کسانی که ایمان آورده و عمل صالح انجام داده‌اند بدون توجه به جنسیتشان پاداش می‌دهد. در آیه ۳۵ سوره احزاب ۱۰ صفت برای مردان و زنان ذکرشده که نشان‌دهنده‌ی یکسانی زن و مرد در پیشگاه خداوند متعال و در کسب فضائل اعمال و عبادات و پاداش و کیفر است. زنان و مردان مؤمن، در پیروی از اوامر خدا و پیامبر مساوی‌اند. خداوند اجر هیچ عاملی را ضایع نمی‌کند و نصیب زنان را ازآنچه با تلاش تحصیل‌کرده‌اند محفوظ می‌‌شمرد؛ در برنامه‌های مجازاتی نیز هر دو به مجازاتی واحد محكوم می‌‌شوند.

تفاوت‌های مرد و زن

خالق حکیم در راستای تأمین سعادت انسان‌ها مجموعه‌ای از اهداف اجتماعی ازجمله آرامش روانی افراد جامعه تولید نسل یا جایگزینی نسل‌ها و تربیت فرزندان برخوردار از سلامت جسمی، روانی و اخلاقی را در نظر داشته است که تحقق آن‌ها درگرو وجود نهادی باثبات، پایدار و مبتنی بر جاذبه متقابل و تقسیم‌کار بوده است. با عنایت به‌ضرورت وجود نهادی با این ویژگی‌ها، اقتضای حکمت خداوند این بوده که قانون فراگیر زوجیت را بر این نهاد حاکم گرداند. ازاین‌رو، تفاوت‌های عجیب جسمی و روحی میان زن و مرد قرار داده و همین تفاوت‌هاست که جسم و جان آن‌ها را بهتر به هم می‌پیوندد و آن‌ها را عاشق و خواهان یکدیگر می‌کند. غلبه عقلانیت در مردان و غلبه احساسات و عواطف در زنان، به‌عنوان یکی از اثرگذارترین تفاوت‌های طبیعی میان آن دو است.

از طرفی طبيعت زن لطيف و به‌دوراز خشونت است و نمی‌تواند با ديگران درگير شود و همين لطافت فيزيکي موجب می‌شود تا مسئولیت‌های دشواري چون پيامبري و قضاوت و حکومت و کارهاي سنگين به عهده او گذاشته نشود؛ چنانکه مردان نيز به سبب خشونت طبيعت وجودی‌شان نمی‌توانند مسئولیت‌هایی چون مادري و تربيت کودکان را به عهده گيرند که نيازمند لطافت است. زنان در امور و کارهاي لطيف خبره هستند و در بيان مطالب لطيف و شيرين و آموزش زبان و امور ديگر به کودکان استاد هستند درحالی‌که مردان از عهده چنين مسئوليت‌هايي نمی‌توانند برآيند.

روابط زن و مرد در قرآن

آنچه محقق است و قرآن بدان اشاره دارد زن و مرد براى زندگى دنيا و نيز براى بقاء نسل بشر مكمل يكديگر هستند. خداوند در بيان فلسفه ازدواج و تحقق زوجيت و جفت در ميان انسان‌ها، به مسئله‌ی آرامش، مودت، محبت، رحمت و مانند آن اشاره‌کرده است. پس مرد و زن هر يک داراي خصوصيات انحصاري هستند که وقتي به شکل زوجيت در کنار هم قرار می‌گیرند، يکديگر را تکميل کرده و آن آرامش و مودت را ايجاد مي‌کنند. قرآن کریم در مورد ارتباط زن و مرد از دو تشبیه تأمل برانگیز استفاده کرده است. نخست، تشبیه زن و مرد به لباس یکدیگر است که به نقش همسری ‌آن‌ها مربوط می‌شود؛ بنابراین همان‌طور كه لباس، انسان را از برهنگی و بی‌عفتی حفظ می‌كند هریک از زن و شوهر نیز موجب حفظ عفت ديگری است.

علاوه بر اين، به همان ترتيب كه لباس هركس مايه‌ی وقار و آراستگی او است، همسر نيز مايه وقار و آراستگی فرد در زندگی اجتماعی است و از شكل و نوع لباس پوشيدن افراد می‌توان به بسياری از جنبه‌های شخصيت آنان پی برد. مورد دوم نیز تشبیه زنان به کشتزار است که با نقش مادری زن ارتباط دارد. بنابراین زنان برای جامعه‌ی انسانی به‌مثابه کشتزار برای فردند و همچنان که افراد انسان برای پرورش دانه‌های خوراکی و تهیه مواد غذایی در جهت حفظ حیات خود به کشتزار نیاز دارند، جامعه انسانی برای تداوم نوع بشر به زنان نیازمند است. در اسلام، دستور صریح برای مردان وجود دارد که با مهربانی و نهایت احترام با همسران رفتار کنند و اصل اخلاقی معاشرت به معروف در قرآن بیان‌شده است.

بنابراین، هر‌گونه ارتباط، برخورد و رفتار شوهر بايد به‌گونه‌ای باشد كه عرف و شرع و رفتار جوانمردانه با آن موافق باشد. از طرفی در آيه ۳۴ سوره نساء مرد به‌عنوان قيم زن شناخته می‌شود. يكی از دلايل قيوميت مردان برزنان، برتری جسمانی مرد بر زن است كه ريشه در حكمت الهی دارد و به جهت دفاع وی از كيان خانواده و انجام امور و مسائل كلی اجتماعی است. دليل دوم قيوميت مرد بر زن اين است كه در اسلام مرد موظف به انجام كارهای خارج از خانه و پرداخت نفقه به زن است. بنابراین، از این سخن استبداد و ظلم مردان برزنان برداشت نمی‌شود، بلکه مراد این است که خانواده به‌عنوان یک اجتماع کوچک با داشتن یک نفر به‌عنوان مدیر و مسئول، کارهایش به‌خوبی بچرخد و همه از آن نفع ببرند. این مسئولیت همگام با خلقت و فطرت زن و مرد است. زن و مرد اگرچه در انسانیت تفاوتی ندارند، ولی ازنظر امور جسمانی، احساسات و عواطف و تمایلات و اخلاق و فعالیت‏های مغزی تفاوت‌هایی دارند. به‌تناسب تفاوت در آفرینش این دو، معمولاً کارهایی را که نیازمند به نیروی بازو و قدرت بدنی باشد، مردان انجام می‌دهند؛ بنابراین، همان‌گونه که اسلام تکالیفی بر عهده مردان قرار می‌دهد که بر عهده‌ی زنان نیست، مانند نفقه، مهریه، دیه عاقله، جهاد و سربازی و... تکالیفی هم بر عهده زنان قرار می‌دهد که بر عهده مردان نیست.

نقش سیاسی و اجتماعی زنان

از منظر اسلام، زن نیز همچون مرد از حقوق فردی و اجتماعی برخوردار است و اجازه‌ی حضور در عرصه‌ی اجتماع و دخالت در سرنوشت خود را دارد، ولی این حضور را محدود به شرایطی کرده و آن‌ها را مزین به حجاب و عفاف نموده است تا از دسترس اجانب و بیگانگان در امان باشند و او را به کارهایی که با جسم و روح او سازگار نیست، مکلف نکرده است. بنابراین، هیچ ممنوعیت شرعی برای حضور فعال زنان در عرصه‌های مختلف که احساس تکلیف شود، وجود ندارد.

حضور فعال زنان در نماز عید پیامبر (ص) و یا حضور چشمگیر در غزوه‌ها و مداوای زخم‌دیدگان و آب‌رسانی و پشتیبانی از رزمندگان در صدر اسلام با رعایت شئون کمالی زنان تجربه‌شده است. در قرآن نیز در مورد امربه‌معروف و نهى از منکر که یکی از مصادیق فعالیت اجتماعی و سیاسی است، زنان نقش اساسی دارند. هجرت نیز شکل دیگری از مشارکت زنان است که تأیید حضور زنان در آن از سوی پیامبر(ص)، به معنای رسمیت دادن به حقوق سیاسی زن است. مسئله‌ی بیعت نیز نمونه‌ای دیگر از فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی برای زن است که در قرآن کریم ذکرشده و اشاره گردیده که زنان مؤمن بعد از فتح مکه با پیغمبر اکرم(ص) بیعت کردند و ایشان به‌فرمان خداوند، رعایت شروطی را مبنای این بیعت قراردادند.

احکام، حقوق و تکالیف زن

در ایدئولوژی اسلامی، زن هم به‌مثل مرد مسئول و مکلف است؛ بلکه زودتر از مردان به این کمال می‌رسد و خداوند او را در نه‌سالگی شایسته واگذاری مسئولیت دانسته است. بنابراین در بسیاری از تکاليف تشريع شده، تفاوتی ميان مرد و زن نيست، اما در کیفیت و خصوصيت برخی از آن‌ها که منشأ آن، ويژگي‌های خاص هريک از زن و مرد به لحاظ جسمی و روحی و غير آن است، تفاوت‌هایی وجود دارد. از طرفی پاره‌ای از حقوق و تکالیف ویژه نیز برای هر یک از دو جنس مقررشده است. در حوزه‌ی حقوق اجتماعی، مالی، فردی، خانواده و... قرآن ترمیماً، تکمیلاً و یا تأسیساً تلاش کرده است که برای زنان هویت حقوقی ایجاد کند که بتوانند در جامعه دینی، شخصیت خود را حفظ کنند. منظور از احکام تأسیسی، احکامی است که برای زنان نبوده و اسلام تلاش کرده مطرح کند.

منظور از آیاتی که ترمیمی و تکمیلی هستند، حقوقی است که زنان پیش از اسلام از آن‌ها برخوردار بودند و قرآن این حقوق را ترمیم و یا تکمیل کرده ‌است. دسته‌ی دیگر نیز آیاتی است که برای زنان محدودیت سازند. رعایت حیا و عفت در ارتباط و معاشرت با مردان نامحرم، سخن گفتن باوقار و متانت، نازک نکردن صدا و نیکو بودن محتوای کلام زنان در عرصه‌ی عمومی، منع تبرج و حضور در مقابل مردان مانند زمان جاهلیت، وجوب حجاب، حق دریافت نفقه، حق دریافت مهریه در هنگام ازدواج و حق دریافت نصف آن در صورت طلاق پیش از آمیزش، وجوب تمکین جنسی در برابر شوهر، وجوب نگه‌داشتن عده‌ی طلاق، حق بهره‌مندی از برخی تسهیلات پس از طلاق، وجوب نگه‌داشتن عده وفات شوهر، نصف بودن دیه زن نسبت به دیه مرد، اذن پدر برای ازدواج دختران به‌جز دخترانی که زندگی مستقلی دارند یا زنانی که یک‌بار ازدواج‌کرده‌اند، نصف بودن ارث زن نسبت به مرد و معادل بودن شهادت 2 زن با یک مرد، از حقوق، تکالیف و احکام مخصوص زنان است.

زنان اسوه در قرآن

در قصص قرآن، زن به‌مثابه یک عنصر اصیل و انسانی خردمند و رشد یافته که امور را به ترازوی اندیشه می‌سنجد و نقش خویش را به‌عنوان یک انسان متفکر و سازنده جامعه ایفا می‌کند، چهره می‌نماید. قرآن کریم از زنانی نام می‌برد که مورد لطف خاص الهی و طرف وحی مقام ربوبی بوده و یا فرشتگان با آنان سخن می‌گفته‌اند که به‌عنوان الگویی برای ایمان و مقاومت درراه خدا معرفی‌شده‌اند. قرآن كريم از حضرت مريم(ع) به‌عنوان صديقه یادکرده است و ایشان را برای عموم زنان و مردان به‌عنوان اسوه معرفی‌‌می‌کند.

مریم زنى است که فرشتگان الهى با وى هم‌سخن مى‌شوند، با مائده‌هاى آسمانى از وى پذیرایى مى‌شود، خداوند او و فرزندش را نشانه خود معرفى مى‌کند و با تأکید بر ویژگى‌هایى همچون پاک‌دامنی و مجاهدت او در عبادت، بارها از او به بزرگى یاد مى‌شود. در قرآن، زنان دیگرى نیز به نیکویى نام‌برده شده‌اند که مى‌توان از استقامت آسیه، حیا و متانت دختران شعیب و برخورد عاقلانه و حکیمانه ملکه سبأ نام برد. با توجه به آیات فراوانى که برحسب روایات، در بیان شأن و منزلت والاى اهل‌بیت پیامبر نازل‌شده‌اند، ازجمله آیه مباهله و آیه تطهیر، دخت گرامى آن حضرت، فاطمه زهرا(ع) نیز الگوى قرآنى زن مسلمان و برترین زنان عالَم از ابتدا تا پایان جهان است. همچنین نقل داستان مادر حضرت موسی(ع)، ساره و هاجر حاکی از شخصیت‌پردازی اسلام به جنس زن است و این داستان‌ها دلالت بر ظرفیت‌های بالای انسانی زن دارد. از دیگر نمونه‌های زنان پارسا و بزرگوار در اسلام می‌توان خديجه كبری، حضرت زينب(س)، زنان سخنور كربلا از خاندان بنی‌هاشم و از بستگان امير‌المؤمنين علی(ع) و حضرت فاطمه معصومه‌(س) را نام برد.

منابع

ایکنا

اسلام‌پدیا

امامت پدیا

دائره المعارف قران کریم

ویکی پدیا

ویکی فقه

ارجاعات

[[رده:اعلام قرآن]