نمایش مبدأ برای مصلایی پور، عباس



دکتر عباس مصلایی پور یزدی (


تحصیلات

دکتر عباس مصلایی‌پور، دکتری خود را در رشته الهیات، معارف اسلامی و ارشاد از دانشگاه امام صادق علیه‌السلام اخذ کرده و در همان دانشگاه نیز به عضویت هیئت علمی گروه علوم قرآن و حدیث در آمده است. وی اکنون دارای مرتبه دانشیاری است. وی در سال 1397، برای مدت یک‌سال از سوی حجت الاسلام و المسلمین دکتر سعدی به ریاست دانشکده الهیات، معارف اسلامی و ارشاد دانشگاه امام صادق علیه‌السلام منسوب شد.


سوابق علمی و اجرایی

دانشیار و عضو هیئت علمی گروه علوم قرآن و حدیث

معاون پژوهشی دانشکده الهیات، معارف اسلامی و ارشاد، سال‌های 1394 تا 1397.

معاون گروه معارف اسلامی و دروس عمومی                            

رئیس کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد دانشگاه امام صادق علیه السلام            

عضو هیأت تحریریه نشریه علمی پژوهشی مطالعات قرآن و حدیث                      

عضو هیأت تحریریه نشریه علمی پژوهشی مطالعات ترجمه قرآن و حدیث                        

عضو هیأت تحریریه نشریه علمی پژوهشی کتاب قیّم

عضو هیأت تحریریه دوفصلنامه پژوهش های میان رشته ای قرآن کریم

عضو هیأت تحریریه دوفصلنامه مطالعات تقریبی مذاهب اسلامی

عضو هیأت تحریریه دوفصلنامه علوم تربیتی از دیدگاه اسلام

تدریس دروس معارف اسلامی (شامل تدبر و تفسیر قرآن کریم، متون روایی و ...)                                      

تدریس تفسیر قرآن کریم در مقطع کارشناسی و ارشد رشته علوم قرآن و حدیث                                         

تدریس دروس تحصیلات تکمیلی در دانشگاه ادیان و مذاهب


دیدگاه‌ها

وجه اعجاز قرآن کریم

عباس مصلایی‌پور در مقاله‌ای با عنوان «مقدمه ای در اعجاز معنایی قرآن کریم» بیان می‌دارد: « طیف کثیری از مفسران و متکلمان در مسئله اعجاز قرآن، تنها اعجاز بیانی، بلاغت و فصاحت قرآن را پررنگ کرده و در این باره کتاب ها نوشته و رساله ها تألیف کرده اند. این تکرار و تأکید بر این مطالب موجب شده که ظاهر الفاظ اهمیت بیشتری پیدا کرده و این تلقی به وجود آید که فضیلت و برتری قرآن از سایر کتاب ها در فصاحت و بلاغت و به طور کلی در نظم الفاظ آن است. این درحالی است که اعجاز قرآن ذاتاً ناظر به محتوای بی‌نظیر آن می‌باشد و فصاحت و بلاغت، امّی بودن آورنده آن و سایر وجوه دیگر مایه تأکید این اعجاز است».

تفاوت روزه‌داری عوام و خواص

ایشان در این زمینه معتقد است: «همان‌گونه که در کتاب‌های اخلاق و نیز روایات آمده است، روزه‌داری دارای درجات و مراتبی است. یک درجه روزه‌داری، که از آن به روزه عوام یاد می‌شود، مسئله امساک و خودداری از امثال خوردن و آشامیدن و دروغ بستن عمدی بر خدا و رسول خدا(ص) است. طبیعی است، کسی که از مبطلات روزه مطابق آنچه در رسائل عملیه آمده است، امساک و خودداری کند، روزه عوام را گرفته است.

اما روزه‌داری درجه بالاتری نیز دارد و آن این است که علاوه بر این خودداری‌های معروف که بیان شد، اعضا و جوارح نیز روزه باشند. یعنی غیر از دهان که روزه می‌گیرد، زبان نیز روزه بگیرد و از حرام‌هایی همچون دروغ، غیبت و تهمت امساک کند. همچنین، چشم نیز باید روزه بگیرد، یعنی از نگاه حرام خودداری کند. مراتب بالاتری از نخوردن و نیاشامیدن نیز برای روزه‌داری ذکر شده است که شاید بالاترین درجه آن به تعبیر شهید مطهری(ره)، امساک از غیرالله است. در واقع، تهذیب نفس و آراسته شدن به مکارم اخلاقی را از مهمترین اهداف روزه‌داری است.