زبور

زبور؛ کتاب آسمانی نازل شده بر حضرت داوود.

معرفی زبور

زبور کتاب آسمانی داود(ع) است. سوره نساء، آیه ۱۶۳ تصریح میکند که «به داود زبور بخشیدیم». ابن منظور در لسان العرب مینویسد «زبر» یعنی کتاب و کتابت و زبور به معنای کتاب مزبور یا نوشته شده است. زبر در قرآن کریم بارها همراه با البينات به کار رفته است (آل عمران، نحل، فاطر) و دوبار هم بدون آن (شعراء، قمر). الزبور، کتاب آسمانی داود (ع) هم از همین ریشه است. زبر دوبار دیگر و هر دوبار به معنای قطعه و تکه در قرآن به کار رفته است. (کهف، ۹۶ مؤمنون، ۵۳) زبور مزامیر هم خوانده میشود که مفرد آن مزمور است. آرتور جفری مینویسد: «این واژه باید به نحوی از تصحیف یک واژه یهودی یا مسیحی که معنی مزمور می داده است پیدا شده باشد. تردید نیست که شکل آن تحت تأثیر واژه ناب عربی زبر (نوشتن) واقع شده است» (واژه های دخیل در قرآن مجید ص ۲۲۰-۲۲۱)

دیدگاه در مورد تحریف زبور

بعضی از متکلمان اسلامی معتقدند که زبور تحریف شده یا آنکه در نتیجه سوء ترجمه اشتباهی در آن پیش آمده است. به هر حال زبوری که فعلاً در دست است و مورد استفاده یهودیان و مسیحیان است شامل صد و پنجاه مزمور است که به پنج کتاب تقسیم میگردد و هفتاد و سه مزمور آن را به داود (ع) نسبت میدهند و بقیه به اشخاص دیگر.

منابع

این مدخل برگرفته از دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی است و مقاله آن هنوز به طور کامل تدوین نیافته است.