قاع (ریشه)
ریشه «قوع» (qāˁ)؛ زمین هموار، شن‌زار. این واژه دو بار در قرآن کریم آمده است.
معنای لغوی
قاع: فَقُلْ يَنْسِفُها رَبِّي نَسْفاً. فَيَذَرُها قاعاً صَفْصَفاً طه: 105 و 106. قاع بمعنى زمين هموار است كه كوه و جنگل در آن نباشد (قاموس).
وَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَعْمالُهُمْ كَسَرابٍ بِقِيعَةٍ يَحْسَبُهُ الظَّمْآنُ ماءً نور: 39. قيعة چنانكه در قاموس و اقرب و مجمع گفته جمع قاع است ولى آن ظاهرا در آيه مفرد است در كشّاف گفته قيعه بمعنى قاع و يا جمع قاع است (قاموس قرآن، ج6، ص: 44).
ساخت‌های صرفی در قرآن
قاع (اسم. جمع: قیعَۀ): 2 بار
ریشه‌شناسی
| زبان | لفظ | لفظ با آوانویسی عربی | معنای انگلیسی | معنای فارسی | توضیح | منبع |
| قرآن | قاع | قاع | قاع | قاع بمعنى زمين هموار است كه كوه و جنگل در آن نباشد | قاموس قرآن، ج6، ص: 44 | |
| آفروآسیایی | *ḳaʕḥ- (?) | قعح | earth, sand | زمین، شن و ماسه | ||
| سامی | *ḳaʕ- | قع | earth | زمین | ||
| مهری | ḳāʕ | قَاع | ||||
| حرصوصی | ḳā | قَ | 'land, ground' | "زمین" | ||
| عربی | ḳāʕ- (ḳwʕ) | قَاع- (قوع) | 'plaine, terrain plat; terraine bas où l'eau demeure stagnante' | زمین دشت و هموار؛ زمین پست که در آن آب راکد باقی می ماند | BK 2 835 | |