صیح (ریشه)
ریشه «صیح» (ṢYH)؛ صیحه، فریاد. این ریشه 13 بار در قرآن کریم آمده است.
معنای لغوی
صيحه: فرياد شديد. در قاموس گويد: «الصَّيْحَةِ: الصوت باقصى الطاقة» «وَ أَخَذَ الَّذِينَ ظَلَمُوا الصَّيْحَةُ» هود: 67.
اين كلمه سيزده بار در قرآن مجيد بكار رفته همه درباره صيحه عذاب كه امتهاى گذشته را گرفت و درباره صيحه قيامت است. مگر در آيه «يَحْسَبُونَ كُلَ صَيْحَةٍ عَلَيْهِمْ هُمُ الْعَدُوُّ» منافقون: 4. كه درباره منافقان و مراد از آن فرياد معمولى است يعنى منافقان هر فريادى را كه مثلا در احضار لشكريان يا پيدا كردن گم شده و غيره بر خيزد بر عليه خود گمان ميكنند (قاموس قرآن، ج4، ص167).
ساخت‌های صرفی در قرآن
صَیحَة (اسم): 13 بار
ریشه‌شناسی
| زبان | لفظ | لفظ با آوانویسی عربی | معنای انگلیسی | معنای فارسی | توضیح | منبع |
| قرآن | صَیحَة | صَیحَة | صَیحَة | صيحه: فرياد شديد | قاموس قرآن، ج4، ص: 167 | |
| آفروآسیایی | *c̣awaḥ-/*c̣ayaḥ- | صوح | shout, ask | فریاد زدن، پرسیدن | ||
| سامی | *ṣVw/yVḥ- | صوح | 'shout, call' | "فریاد زدن، صدا زدن" | ||
| اگاریتی | ṣyḥ | صیح | ||||
| عبری | ṣwḥ | صوح | ||||
| سریانی | ṣwḥ | صوح | ||||
| جبالی | eṣyeḥ | ِصیِح | ||||
| عربی | ṣyḥ | صیح | ||||