ریشه «صدد» (ṢDD)؛ منع کردن، بازداشتن. این ریشه در این معنا 40 بار در قرآن کریم آمده است.

معنای لغوی

صدد: بعقيده راغب، صد و صدود گاهى بمعنى اعراض و انصراف و گاهى بمعنى منع و بر گرداندن است يعنى هر دو لازم و متعدى است.

«رَأَيْتَ الْمُنافِقِينَ‏ يَصُدُّونَ‏ عَنْكَ‏ صُدُوداً» نساء: 61. يعنى مى‏بينى كه منافقان از تو اعراض ميكنند اعراضى محكم.

در آيات‏ «أَنْ‏ صَدُّوكُمْ‏ عَنِ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ» مائده: 2. «وَ تَصُدُّونَ‏ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ مَنْ آمَنَ بِهِ» اعراف: 86.

«وَ يَصُدَّكُمْ‏ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَ عَنِ الصَّلاةِ» مائده: 91. صدّ حتما بمعنى منع و بر گرداندن است كه متعدى بمفعول اول و مفعول دوم بواسطه حرف جر است (قاموس قرآن، ج4، ص112).

ساخت‌های صرفی در قرآن

صَدَّ -ُ (فعل مجرد): 37 بار

صَدّ (اسم): 2 بار

صُدود (اسم): 1 بار

ریشه‌شناسی

رجوع کنید: سدد (ریشه)

منابع

صدد (واژگان)

منابع ریشه شناسی 2