شعب (ریشه)

ریشه «شعب» (ŠˁB)؛ جمع، گروه. این ریشه تنها دو بار در قرآن کریم آمده است.

معنای لغوی

شعب: جمع كردن. متفرّق كردن.

در اقرب آنرا جمع، تفريق، اصلاح، افساد معنى كرده و گويد در هر دو ضد بكار ميرود.

«انْطَلِقُوا إِلى‏ ظِلٍّ ذِي ثَلاثِ‏ شُعَبٍ‏. لا ظَلِيلٍ» مرسلات: 30. يعنى برويد بسوى سايه‏ايكه سه شعبه دارد و سايه افكن نيست‏.

«يا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْناكُمْ مِنْ ذَكَرٍ وَ أُنْثى‏ وَ جَعَلْناكُمْ‏ شُعُوباً وَ قَبائِلَ لِتَعارَفُوا إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقاكُمْ» حجرات: 13 (قاموس قرآن، ج4، ص40).

ساخت‌های صرفی در قرآن

شُعوب (جمع شَعب): 1 بار

شُعَب (جمع شُعبَه): 1 بار

ریشه‌شناسی

زبان لفظ لفظ با آوانویسی عربی معنای انگلیسی معنای فارسی توضیح منبع
قرآن شُعوب شُعوب شُعوب شعب: جمع كردن قاموس قرآن، ج‏4، ص: 40
آفروآسیایی *ĉVmb- شمب meet together با هم ملاقات کردن
سامی *ŝVʕab- شعب 'gather' 'جمع آوری'
عربی šʕb a,1 شعب َ\

منابع

شعب (واژگان)

منابع ریشه شناسی 2