حنجر (ریشه)
ریشه «حنجر» (Ḥanǧar)؛ گلو، حلقوم. این واژه تنها 2 بار در شکل جمع «حَناجِر» به کار رفته است.
معنای لغوی
حنجر: گلو. در اقرب گويد: «الْحَنْجَرَةُ: الْحُلْقُومُ» جمع آن حَنَاجِر است وَ إِذْ زاغَتِ الْأَبْصارُ وَ بَلَغَتِ الْقُلُوبُ الْحَناجِرَ ... احزاب: 10 رسيدن دلها بگلو كنايه از شدّت اضطراب و ترس است يعنى گوئى قلبها از جاى خود بالا آمده و بگلو رسيدهاند (قاموس قرآن، ج2، ص187).
ساخت‌های صرفی در قرآن
حَناجِر (جمع حَنجَر): 2 بار
ریشه‌شناسی
| زبان | لفظ | لفظ با آوانویسی عربی | معنای انگلیسی | معنای فارسی | توضیح | منبع |
| قرآن | حَناجِر | حَناجِر | حَناجِر | حنجر: گلو. | قاموس قرآن، ج2، ص: 187 | |
| آفروآسیایی | *ḥang-ur- | حنج | throat, gorge | گلو، حلق و نای | ||
| سامی | *ḥangūr- | حنجر | 'larynx' 1, 'goiter' 2, 'throat' 3 | "حنجره" 1، "گواتر" 2، "گلو" 3 | ||
| گعز | Cf. ḫǝngat 2 | خنجَت | LGz 263 (ḫ- instead of the expected *ḥ- may be purely graphic) | |||
| عربی | ḥanǯar-at-, ḥunǯūr- | حَنذَر-َت-\ حُنذُر- حُنذُد- | 1 BK 1 501 (cf. ḥunǯūd- id. ibid.) |