ابی (ریشه)

ریشه «أبی» (ˀabā)؛ امتناع، خودداری. این ریشه 13 بار در قرآن آمده است.

معنای لغوی

إباء: امتناع. خوددارى. راغب آن‌را امتناع شديد گفته و در قاموس به‌معنى كراهت مطلق است‏ (قاموس قرآن، ج1، ص20).

ساخت‌های صرفی در قرآن

أبَی - یَأبَی (فعل مجرد)

ریشه‌شناسی

زبان	واژه	آوانگاری		معنا		ارجاع
		فارسی	بین‌المللی	فارسی	انگلیسی
آفروآسیایی باستان						Orel,
سامی باستان						Orel,
عبری	אָבָה	آبا	ˀābā	اراده داشتن، خواستن، موافقت	to be willing, consent	Gesenius, 2
آرامی			ˀebā	خواستن، اراده داشتن	to be willing	Zammit, 67
سریانی	ܐܶܒܐ	اِبا	ˀebā	امتناع		Jacob, 75
اکدی/آشوری	abītu abātu(m)	اَبیتو اَباتو(م)		گریختن از	command to run away, flee from	Gesenius, 2 Black, 2
حبشی	ˀabaya	اَبَیَ		امتناع، نخواستن (انجام کاری)، شوریدن، نافرمانی، نپذیرفتن، نه گفتن، مخالفت  کردن، مقاومت کردن، رد کردن، انکار کردن، موافق نبودن	refuse, be unwilling (to do), revolt, disobey, decline, say no, oppose, resist, reject, deny, disagree	Leslau, 6
سبائی	ˀby			رد کردن	recusavit (refuse)	Zammit, 67
عربی	أبَی - یأبَی			سرباز زدن، فرمان نبردن	refuse	مشکور، ج1، ص4 Zammit, 67

منابع

سایت The Quranic Arabic Corpus

منابع ریشه شناسی