ابی (ریشه)

از قرآن پدیا

ریشه «أبی» (ˀabā)؛ امتناع، خودداری. این ریشه 13 بار در قرآن آمده است.

معنای لغوی

إباء: امتناع. خوددارى. راغب آن‌را امتناع شديد گفته و در قاموس به‌معنى كراهت مطلق است‏ (قاموس قرآن، ج1، ص20).

ساخت‌های صرفی در قرآن

أبَی - یَأبَی (فعل مجرد)

برای مشاهده تفصیلی آیات، نک: ابی (واژگان)

ریشه‌شناسی

زبان واژه آوانگاری معنا ارجاع
فارسی بین‌المللی فارسی انگلیسی
آفروآسیایی باستان Orel,
سامی باستان Orel,
عبری אָבָה آبا ˀābā اراده داشتن، خواستن، موافقت to be willing, consent Gesenius, 2
آرامی ˀebā خواستن، اراده داشتن to be willing Zammit, 67
سریانی ܐܶܒܐ اِبا ˀebā امتناع Jacob, 75
اکدی/آشوری abītu

abātu(m)

اَبیتو

اَباتو(م)



گریختن از

command

to run away, flee from

Gesenius, 2

Black, 2

حبشی ˀabaya اَبَیَ امتناع، نخواستن (انجام کاری)، شوریدن، نافرمانی، نپذیرفتن، نه گفتن، مخالفت  کردن، مقاومت کردن، رد کردن، انکار کردن، موافق نبودن refuse, be unwilling (to do), revolt, disobey, decline, say no, oppose, resist, reject, deny, disagree Leslau, 6
سبائی ˀby رد کردن recusavit (refuse) Zammit, 67
عربی أبَی - یأبَی سرباز زدن، فرمان نبردن refuse مشکور، ج1، ص4

Zammit, 67

منابع

ابی (واژگان)

منابع ریشه شناسی