عرض (ریشه)
ریشه «عرض» (ˁRḌ)؛ رو کردن، ظهور. این ریشه در این معنا 16 بار به‌کار رفته است.
معنای لغوی
عرض: (بر وزن فلس) ظهور و اظهار چنانكه در صحاح و اقرب هست. در مجمع از زجّاج نقل شده كه اصل آن بمعنى ناحيه شىء است و عرض خلاف طول از آن ميباشد عرض: (بر وزن فرس) در قرآن بمتاع دنيا اطلاق شده مثل «تُرِيدُونَ عَرَضَ الدُّنْيا وَ اللَّهُ يُرِيدُ الْآخِرَةَ» انفال: 67 در مجمع فرموده: بر هر چيز ناپايدار عرض گويند (قاموس قرآن، ج4، ص323).
ساخت‌های صرفی در قرآن
عَرَضَ (فعل مجرد): 11 بار
عَرَّضَ (فعل باب تفعیل): 1 بار
عارِض (اسم فاعل): 2 بار
عُرضَة (اسم): 1 بار
عَرض1 (اسم): 1 بار
ریشه‌شناسی
| زبان | لفظ | لفظ با آوانویسی عربی | معنای انگلیسی | معنای فارسی | توضیح | منبع |
| قرآن | عَرَضَ | عَرَضَ | عَرَضَ | عرض: ظهور و اظهار چنانكه در صحاح و اقرب هست | قاموس قرآن، ج4، ص: 323 | |
| آفروآسیایی | ||||||
| سامی | *ʕārīṣ̂- | عرض | 'cheek' | 'گونه، لپ' | ||
| عربی | ʕārīḍ-at- | عَرِض-َت- | ||||