بقع (ریشه)
ریشه «بقع» (BQˁ)؛ زمین مرتفع. این ریشه تنها 1 بار در قرآن آمده است.
معنای لغوی
بُقعه: محلّ. قسمتى از زمين «نُودِيَ مِنْ شاطِئِ الْوادِ الْأَيْمَنِ فِي الْبُقْعَةِ الْمُبارَكَةِ» (قصص: 30). قاموس گويد: بقعه (بضم اوّل و گاهى بفتح آن) تكّه اى از زمين است كه در هيئت زمين مجاور نيست (قاموس قرآن، ج1، ص: 216).
ساخت‌های صرفی در قرآن
بُقعَة (اسم): 1 بار
ریشه‌شناسی
| زبان | لفظ | لفظ با آوانویسی عربی | معنای انگلیسی | معنای فارسی | توضیح | منبع |
| قرآن | بُقعَة | بُقعَة | بُقعَة | بُقعه: محلّ | قاموس قرآن، ج1، ص: 216 | |
| آفروآسیایی | ||||||
| سامی | *baḳāʕ- | بقع | 'elevated plain' | "دشت مرتفع" | ||
| عربی | baqāʕ- | بَقَع- |