وهج (ریشه)
ریشه «وهج» (WHǦ)؛ اشتعال، برافروختن آتش، نورافشانی کردن. این ریشه تنها یک بار در قرآن کریم آمده است.
معنای لغوی
وهج: وَ بَنَيْنا فَوْقَكُمْ سَبْعاً شِداداً. وَ جَعَلْنا سِراجاً وَهَّاجاً نباء: 12 و 13 وهج بمعنى افروخته شدن و حرارت دادن است «وَهَجَتِ النّار و الشّمس: اتّقدت» وَهَّاج مبالغه است بمعنى مشتعل با نور بزرگ، مراد از آن در آيه آفتاب است يعنى: بالاى شما هفت آسمان محكم بنا كرديم و چراغى بسيار حرارت ده و نور افشان قرار داديم رجوع شود به «سمو- سماء» راجع به هفت آسمان. اين لفظ فقط يكبار در قرآن مجيد آمده است. راغب گويد: وهج حصول نور و حرارت است از آتش و آن با وهّاج بودن آفتاب كاملا درست است (قاموس قرآن، ج7، ص255).
ساخت‌های صرفی در قرآن
وَهّاج (صفت مبالغه): 1 بار
ریشه‌شناسی
| زبان | لفظ | لفظ با آوانویسی عربی | معنای انگلیسی | معنای فارسی | توضیح | منبع |
| قرآن | وَهّاج | وَهّاج | وَهّاج | مشتعل با نور بزرگ، | قاموس قرآن، ج7، ص: 255 | |
| آفروآسیایی | *wahig-/*yahig- | وهج | burn, roast | سوزاندن، کباب کردن | ||
| سامی | *wVhig-/*yVhig- | وهج | 'burn and shine (of fire)' | «سوختن و درخشیدن (آتش)» | ||
| عربی | w/yhg | و/یهج | ||||