بهم (ریشه)

از قرآن پدیا

ریشه «بهم» (BHM)؛ چارپایان، ستوران. این ریشه به‌شکل واژه «بهیمۀ» 3 بار در قرآن کریم آمده است.

معنای لغوی

بهم: «أُحِلَّتْ لَكُمْ‏ بَهِيمَةُ الْأَنْعامِ» مائده: 1 راغب گويد: بهمة بمعنى سنگ سخت است، به مرد شجاع بجهت صلابتش بهمة گويند و هر چه از محسوسات و معقولات فهمش دشوار باشد مبهم گويند، بهيمه آن است كه نطق ندارد و اين را از آن سبب گفته‏اند كه در صورت آن ابهام است ولى در عرف بغير درندگان و طيور، گفته مي‌شود (قاموس قرآن، ج1، ص243).

ساخت‌های صرفی در قرآن

بَهیمَة (صفت فعیل): 3 بار

ریشه‌شناسی

زبان لفظ لفظ با آوانویسی عربی معنای انگلیسی معنای فارسی توضیح منبع
قرآن بَهیمَة بَهیمَة بَهیمَة بهم: «أُحِلَّتْ لَكُمْ‏ بَهِيمَةُ الْأَنْعامِ» مائده: 1 راغب گويد: قاموس قرآن، ج‏1، ص: 243
آفروآسیایی
سامی *bhm بهم mute, dumb; deaf لال، گنگ کر
گعز bǝhma بهمَ 'to be mute, dumb, speak with difficulty' "لال بودن، گنگ بودن، به سختی صحبت کردن" [LGz 89]
عربی ʔabham- ءَبهَم- 'qui ne sait ou ne peut pas parler'  'sourd' کسی که نمی داند یا نمی تواند صحبت کند "ناشنوا" [BK 1 174], bahīm-

منابع

بهم (واژگان)

منابع ریشه شناسی 2