آیه 62 سوره هود

قَالُوا۟ يَٰصَٰلِحُ قَدْ كُنتَ فِينَا مَرْجُوًّا قَبْلَ هَٰذَآ أَتَنْهَىٰنَآ أَن نَّعْبُدَ مَا يَعْبُدُ ءَابَآؤُنَا وَإِنَّنَا لَفِى شَكٍّ مِّمَّا تَدْعُونَآ إِلَيْهِ مُرِيبٍ

ترجمه مکارم شیرازی

گفتند: «ای صالح! تو پیش از این، مایه امید ما بودی! آیا ما را از پرستش آنچه پدرانمان می‌پرستیدند، نهی می‌کنی؟! در حالی که ما، در مورد آنچه به سوی آن دعوتمان می‌کنی، در شک و تردید هستیم!»

ترجمه انصاریان

گفتند: ای صالح! پیش از این در میان ما [به عنوان انسانی عاقل و خردمند] مورد امید بودی، آیا ما را از پرستیدن آنچه پدرانمان می‌پرستیدند، باز می‌داری؟ و ما بی تردید در [درستی و صحّت] تعالیمی که به آن دعوتمان می‌کنی در شکی شدید و سخت هستیم [چنان شکی که در خردمندی تو نیز دچار تردیدیم.] (۶۲)

ترجمه فولادوند

گفتند اي صالح! تو پيش از اين مايه اميد ما بودي! آيا ما را از پرستش آنچه پدرانمان مي‏پرستيدند نهي مي‏كني ؟ و ما در مورد آنچه ما را به سوي آن دعوت مي‏كني در شك و ترديد هستيم. (۶۲)

ترجمه الهی قمشه‌ای

قوم گفتند: ای صالح، تو پیش از آن‌که دعوی نبوت کنی در میان ما مورد امیدواری بودی، آیا می‏خواهی ما را از پرستش خدایانی که پدران ما می‏پرستیدند منع کنی؟ ما به دعوی نبوتت سخت بدگمان و بی‏عقیده هستیم. (۶۲)

معانی کلمات جدید

(اَن نَعْبُدَ = بپرستيم) ( مَرْجُوًّا = مايه اميدواری) ( مُريب = شكاک)