سبح (ریشه): تفاوت میان نسخه‌ها

از این ریشه، علاوه بر صورت‌های ثلاثی مجرد، باب تفعیل آن به‌صورت «تسبیح» به‌کار می‌رود. تسبیح که مصدر فعل «سَبَّحَ» است، به معناى منزه داشتن است؛ منزه داشتن خدا از هر آنچه که مستلزم نقص و ناسازگارى با ساحت کمال الهی است<ref>[https://iqna.ir/00FMOM هنگام خواب چه سوره هایی را بخوانیم]</ref>. در فرهنگ قرآن مجيد، تسبیح به معنای تنزيه «تنزيه الحق عن نقائص الامكان و الحدوث» و منزه داشتن حق جل وعلا از نقايص امكان و نشانه‌های حدوث است<ref>[https://iqna.ir/007ChZ «مصاديق تسبيح خداوند در قرآن» به روايت وبلاگ «صحيفه سعادت»]</ref>. همچنین تسبیح به مهره‌های به رشته كشيده‌ای است كه به هنگام ذكر در دست می‌گيرند، اطلاق می‌شود<ref>[https://iqna.ir/006ztX «بررسی مصاديق تسبيح خداوند» به روايت وبلاگ «برگی از آفتاب»]</ref>.