انسان (مترادف): تفاوت میان نسخه‌ها

→ تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر

انسان (مترادف) (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۴۶

۱۰٬۸۶۳ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۳:۴۶

بدون خلاصۀ ویرایش

Shojaei

ویراستار

۷٬۸۶۵

ویرایش

@@ خط ۴۳: / خط ۴۳: @@
 إِنْس‏ موجودى است خلاف پرى، إنس- به معنى ألفت و محبّت خلاف تنفّر و بى‏محبّتى است، إِنْسِيّ‏- منسوب به إنس است، واژه إنسىّ در جايى بكار مى‏رود كه انس و محبّت در آن زياد باشد و به هر چيزى كه مورد محبّت قرار گيرد نيز (إنسّ) گويند از اينجهت حيوانى كه به دنبال راكبش و صاحبش مى‏دود و ميرود را (انسىّ) گويند.
-و- إنسىّ القوس- به كمانى گفته مى‏شود كه مقابل كماندارش قرار گرفته است، و بالاخره بهر چيزى كه بسوى انسان مى‏آيد و از جانب ديگر دور مى‏شود إنسى گويند، جمع‏ إِنْس‏، أُنَاس‏ و أَنَاسِيّ‏ است، خداى تعالى فرمايد: (وَ أَناسِيَّ كَثِيراً 49/ فرقان) (تمام آيه چنين است- (وَ هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ الرِّياحَ‏[[انسان (مترادف)#%20ftn1|[1]]] بُشْراً بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ وَ أَنْزَلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً طَهُوراً، لِنُحْيِيَ بِهِ بَلْدَةً مَيْتاً وَ نُسْقِيَهُ مِمَّا خَلَقْنا أَنْعاماً وَ أَناسِيَّ كَثِيراً- 48 و 49/ فرقان)، يعنى او خدايى است كه بادهاى بشارت دهنده را كه حامل رحمتند مى‏فرستد و در نتيجه از آسمان آبى پاك فرو فرستيم براى اينكه زمينهاى خشك و شهرهاى كم آب و مرده را زنده كنيم و چهار پايان و انسانها را كه آفريده‏ايم سيراب سازيم).
+و- إنسىّ القوس- به كمانى گفته مى‏شود كه مقابل كماندارش قرار گرفته است، و بالاخره بهر چيزى كه بسوى انسان مى‏آيد و از جانب ديگر دور مى‏شود إنسى گويند، جمع‏ إِنْس‏، أُنَاس‏ و أَنَاسِيّ‏ است، خداى تعالى فرمايد: (وَ أَناسِيَّ كَثِيراً 49/ فرقان) (تمام آيه چنين است- (وَ هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ الرِّياحَ‏ بُشْراً بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ وَ أَنْزَلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً طَهُوراً، لِنُحْيِيَ بِهِ بَلْدَةً مَيْتاً وَ نُسْقِيَهُ مِمَّا خَلَقْنا أَنْعاماً وَ أَناسِيَّ كَثِيراً- 48 و 49/ فرقان)، يعنى او خدايى است كه بادهاى بشارت دهنده را كه حامل رحمتند مى‏فرستد و در نتيجه از آسمان آبى پاك فرو فرستيم براى اينكه زمينهاى خشك و شهرهاى كم آب و مرده را زنده كنيم و چهار پايان و انسانها را كه آفريده‏ايم سيراب سازيم).
-به نفس هم- ابن إنسك- گفته‏اند (چون نفس هر كسى مورد محبّت اوست) پس در حقيقت فرزند اوست كه به او دل مى‏بندد[[انسان (مترادف)#%20ftn2|[2]]].
+به نفس هم- ابن إنسك- گفته‏اند (چون نفس هر كسى مورد محبّت اوست) پس در حقيقت فرزند اوست كه به او دل مى‏بندد.
-سخن خداى تعالى كه فرمايد: (فَإِنْ‏ آنَسْتُمْ‏ مِنْهُمْ رُشْداً- 6/ نساء)
+سخن خداى تعالى كه فرمايد: (فَإِنْ‏ آنَسْتُمْ‏ مِنْهُمْ رُشْداً- 6/ نساء) يعنى: اگر در يتيمان رشدى يافتيد و با محبّت و انس به آنها نگريسته‏اند اموالشان را بآنها بدهيد مانند آيه (آنَسْتُ‏ ناراً- 10/ طه) آتشى ديدم و با ديدگانم آنرا يافتم، آيه (حَتَّى‏ تَسْتَأْنِسُوا- 27/ نور) تا اينكه ببينيد و احساس كنيد- إيناس و استيناس يعنى رؤيت و علم و احساس گفته شده واژه‏ إِنْسَان‏ به بشر و بنى آدم از اين روى اطلاق مى‏شود كه وجودش و خلقتش تنها با محبّت بيكديگر قوام و ثبات خواهد داشت، و لذا گفته‏ اند- انسانها فطرتا اجتماعى هستند زيرا اقوامشان و دوام وجودشان بيكديگر پيوسته است و ممكن نيست، انسان خودش بتنهائى بتواند تمام نيازها و اسباب زندگى خود را فراهم نمايد و نه مى‏تواند به تنهايى براى تهيّه آنها قيام كند.
-----[[انسان (مترادف)#%20ftnref1|[1]]] عارف مشهور، خواجه عبد اللّه انصارى، تعبيرى عارفانه در اين آيات دارد كه ذكرش بى‏مناسبت نيست.
-مى‏گويد: اشاره اين آيه به باد و رياحى است كه از وزيدنگاه عنايت وزد بر دلهاى مؤمنان تا هر چه خاشاك مخالفت بود و انواع كدورت از آن دلها پاك بروند و شايسته قبول كرامات و ارادات حقّ گرداند. بنده چون نسيم روح نواز از آن رياح به سينه وى رسد عنايات بيشتر جويد، ربّ العزّه به مهربانى، و لطف خويش چهار در بر روى گشايد در احسان، در نعمت، در طاعت و در محبّت، امّا بنده به حكم(\i إِنَّ الْإِنْسانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ\E- 6/ عاديات) آن در احسان بر خود ببندد و حقّ تعالى رسول كرامت فرستد با كليد عفو، درب نعمت بر بنده گشايد(\i وَ هُوَ الَّذِي يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبادِهِ وَ يَعْفُوا عَنِ السَّيِّئاتِ‏\E 25/ شورى) بنده بكفران پيش آيد كه( إِنَّ الْإِنْسانَ لَكَفُورٌ مُبِينٌ‏) و آن در نيز بر خود ببندد يعنى در شكر، حقّ جلّ جلاله رسول فضل فرستد و گويد(\i قُلْ بِفَضْلِ اللَّهِ وَ بِرَحْمَتِهِ‏\E- 58/ يونس).
+و نيز گفته ‏اند: اطلاق نام انسان بر او بخاطر اينستكه او بهر چيزى كه به او پيوسته و همراه است الفت- دارد و- أنس- مى‏گيرد و از نظر لفظى گفته‏ اند اصلش- إنسيان بر وزن افعلال است.<ref>ترجمه و تحقيق مفردات الفاظ قرآن، ج‏1، صص: 214-216</ref>
-واژه انسان اسم جنس است كه بر مذكّر و مؤنّث و واحد و جمع واقع مى‏شود و به علّت ظاهر بودنش كه لباس طبيعى خلقت بر تن دارد انسان ناميده شده و خلافش پرى( جنّ) است كه ناپيداست، إنسى- هم خلافت وحشى است و اناس همان ناس و مردم است انسان از چهار صفت تركيب شده است:
+=== «ناس» ===
+النَّاس‏ بمعنى مردم است كه گفت‏اند اصلش- أُنَاس‏- است كه حرف اولش بعد از در آوردن- الف و لام- بر سر آن حذف شده است. و يا اصلش از إِنْسَيَانُ‏ كه مقلوب نسي است گرفته شده و يا از- نَاسَ‏ يَنُوسُ‏- يعنى اضطراب- نِسْتُ‏ الإبلَ- او را آب دادم.
-- صفت حيوانى 2- صفت درندگى 3- صفت شيطانى 4- صفت ربّانى، آثار حيوانى، شهوت و حرص،- آثار درّنده خويى، غضب و حسد و دشمنى و كينه- آثار شيطانى، مكر و حيله، و خدعه، و آثار صفات ربّانى در انسان، عزّت و كبر و ستايش، اين چهار صفت در سرشت انسان آميخته است و فقط با نور و. نيروى ايمان مى‏تواند به آن صفات جهت بدهد بطوريكه از زيانهايش دور و آن صفات را در مسير صحيح هدايت كند. نور ايمان نيز از عقل و شرع سر چشمه مى‏گيرد، دوران كودكى مكر و خدعه و سپس صفات ربّانى كه آثار عقل و ايمان است بخوبى ظاهر مى‏شود، مراحل پنجگانه نفس آنطوريكه از آيات قرآنى مستفاد مى‏شود عبارتند از 1- بشريّت با نفس امّاره-(\i إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ\E- 53/ يوسف). 2- انسانيّت با نفس ملهمه(\i وَ نَفْسٍ وَ ما سَوَّاها فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها\E 7/ الشّمس) كه خداوند در اين مرحله از نفس ملهمه به چنين نفس و عوامل تربيتى و ايجاد كننده آن سوگند مى‏خورد. 3- بنى آدم بودن با نفس لوّامه-(\i لا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيامَةِ وَ لا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ\E- 1 و 2/ قيامه). 4- اولى الالباب با نفس مطمئنّه كه در آيه(\i يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ\E- 27/ فجر) خداوند باين نفس اشاره به پاداش و لطفش مى‏كند. 5- عباد الرّحمن با نفس راضية و مرضيّة(\i ارْجِعِي إِلى‏ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً فَادْخُلِي فِي عِبادِي وَ ادْخُلِي جَنَّتِي‏\E 29/ فجر) اينها بود دوران رشد حيات نفسانى از صفر تا بى‏نهايت كه همان پيشگاه با عظمت و لطف بى‏كران خداى است. جلال الدّين مولوى صاحب مثنوى كه هدف افكارش و كتابش معرّفى انسان كامل در جلوه على عليه السّلام است اين مراحل فوق را با زيبائى تفصيل داده است.
+ذو نُوَاس‏- سلطان حبشه از اين جهت ناميده شده كه ميگويند حيوانى انگل مانند بر پشتش او را رنج ميداده كه صورت تصغير آن- نُوَيْس‏- است در آيه فرمود:
-=== «ناس» ===
+قُلْ أَعُوذُ بِرَبِ‏ النَّاسِ‏- الناس/ 1 ناس- در اين سوره مذكر است و مقصود فضلا و دانشمندان است و غير از كسانى است كه نام- ناس- بر آنها قرار گرفته زيرا اگر به معنى انسانيت كه وجود برترى و فضيلت در آدميان است در نظر بگيريم و همين طور ساير اخلاق پسنديده و معانى گوناگون آنگاه مردان برجسته و فاضل از آيه فهميده ميشود.
+هر چيزى كه فعلش كه مخصوص آن است شناخته نباشد استحقاق معنى همان اسم‏ را دارد. مثل- يد- كه فعلش معلوم نيست و به پايه‏ها و دسته‏هاى تخت هم اطلاق ميشود. در آيه فرمود: آمِنُوا كَما آمَنَ النَّاسُ‏- البقره/ 13 يعنى ايمان بياوريد مانند ايمان كسانى كه معنى انسانيّت در آنها يافت ميشود و مقصود همه انسانها نيست و نه مرد بخصوصى بلكه مقصود معنى- ناس- است هم چنين در آيه: أَمْ يَحْسُدُونَ النَّاسَ‏- النساء/ 54 كه بهمان معنى است يعنى كسى كه معنى انسانيت در او يافت ميشود هر كس كه باشد و شايد هم نوع انسان منظور باشد و آيه اخير توجّه به آن معنى داشته باشد.<ref>ترجمه و تحقيق مفردات الفاظ قرآن، ج‏4، صص: 409-410</ref>
 === «بشر» ===
+البَشَرَة يعنى ظاهر پوست بدن- و- الأدمه- زير پوست و باطن پوست است و اين سخن عموم اديبان است ولى ابو زيد انصارى‏ به عكس اين گفته‏ است و ابو العبّاس مبرّد هم ناصحيح گفته و در مورد اين واژه به خطا رفته چه او و چه كسانى كه در اين مورد با او هم نظرند.
+جمع بشرة، بَشَر و أَبْشَار، است انسان هم بخاطر همين معنى يعنى پوست بدنش به- بَشَر- تعبير شده است بر خلاف حيوانات كه بدنشان از پشم و كرك پوشيده است. واژه- بشر- در جمع و مفرد هر دو بكار مى‏رود امّا بصورت تثنيه هم هست خداى تعالى فرمايد (أَ نُؤْمِنُ‏ لِبَشَرَيْنِ‏- 47/ مؤمنون).
+هر كجا در قرآن وجود انسان بخاطر جثّه ظاهرش تعبير شده به لفظ- بشر- مخصوص شده است، مانند آيات (وَ هُوَ الَّذِي خَلَقَ مِنَ الْماءِ بَشَراً- 54/ فرقان) و (إِنِّي خالِقٌ بَشَراً مِنْ طِينٍ‏- 71/ ص).
+هر زمانى كه كفّار خواستند ارزش نبوّت انبياء را كم كنند، آنها را به لفظ بشر تعبير كرده ‏اند و گفته اند:
+(إِنْ هذا إِلَّا قَوْلُ‏ الْبَشَرِ- 25/ مدّثر) و خداى تعالى از قول آنها- فرموده: (أَ بَشَراً مِنَّا واحِداً نَتَّبِعُهُ‏- 24/ قمر (و (ما أَنْتُمْ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنا- 15/ يس) و (أَ نُؤْمِنُ لِبَشَرَيْنِ مِثْلِنا- 47/ مؤمنون) و (فَقالُوا أَ بَشَرٌ يَهْدُونَنا- 6/ تغابن).
+و بر اين اساس به پيامبر (ص) فرمود بآنها بگو (إِنَّما أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحى‏ إِلَيَ‏- 10/ كهف) كه تنبيه و هشدارى است بر اينكه همه مردم در بشر بودن يكسانند و تنها انسانهائى با معارف، والا، و ارزشمند و متعالى، با اعمال صالح داراى امتيازند، و لذا با جمله‏ يُوحى‏ إِلَيَ‏- مزّيت او را اظهار كرد كه آرى او هم بشر است امّا با وحى مزيّتش دادم. لذا بعد از آن فرمود: (يُوحى‏ إِلَيَ‏- 110/ كهف) يعنى عامل وحى است كه مرا امتياز داده‏ و آيه (لَمْ يَمْسَسْنِي بَشَرٌ- 47/ آل عمران) معنى و حكم واژه- بشر- در اين آيه مشخّص مى‏شود، و آيه (فَتَمَثَّلَ لَها بَشَراً سَوِيًّا- 17/ مريم) كه عبارت از ملائكه است و از ديدن شخصى كه بصورت بشرى نمايان شده خبر مى‏دهد.
+و آيه (ما هذا بَشَراً- 31/ يوسف) براى بزرگوارى و جلال او گفته شده كه او (يعنى فرشته) بشر نيست و او شريف‏تر و گرامى‏تر است از اينكه جوهره ذاتش، جوهره بشر باشد.
+بَشَرْتُ‏ الأديم- يعنى به بدنش زدم يا باو رسيدم، مانند- أنفت و رجلت- يعنى به بينى و پايش زدم.
+بَشَرَ الجرادُ الأرضَ- يعنى ملخ‏ها زمين را خوردند (كنايه از زراعت زمين است چنانكه در (وَ سْئَلِ الْقَرْيَةَ- 82/ يوسف) منظور اهل قريه است).
+فلان مؤدم‏ مُبْشَرٌ- اصلش از جمله دعائيّه- أَبْشَرَهُ‏ اللّه و آدمه گرفته شده يعنى خداوند چهره‏اش را نيكو و شايسته گرداند، سپس از اين لفظ و معنى به شخص كاملى كه داراى دو فضيلت ظاهرى و باطنى است تعبير شده است و گفته‏اند منظور از- مبشر- كسى است كه با نرمى ظاهريش، باطنا خشن است.
+أَبْشَرْتُ‏ الرّجل و بَشَّرْتُهُ‏ و بَشَرْتُهُ‏- يعنى او را به موضوعى مسّرت بخش خبر دادم و سيمايش باز و شادمان شد، زيرا نفس آدمى زمانى كه مسرور، و شاد مى‏شود، خون در بدنش همانند جريان آب در درخت منتشر مى‏شود.
+ميان اين واژه‏ها كه قبلا ذكر شده فرقهايى هست مثلا معنى- بشرته- عامّ و كلّى است، ولى- أبشرته و بشّرته- بر زيادى و افزونى دلالت دارد.
+فعل- أبشر- هم لازم است و هم متعدّى است چنانكه مى‏گويند: بشرته مژده‏اش دادم و شادمان شد، و امّا- أبشرته- در معنى استبشار و إبشار يعنى شادمان‏شدن است.
+يبشّرك و يبشرك و يبشرك- هر سه واژه به يكى معنى است و در آيات زير بكار رفته است: (قالُوا لا تَوْجَلْ إِنَّا نُبَشِّرُكَ‏ بِغُلامٍ عَلِيمٍ، قالَ أَ بَشَّرْتُمُونِي‏ عَلى‏ أَنْ مَسَّنِيَ الْكِبَرُ فَبِمَ تُبَشِّرُونَ، قالُوا بَشَّرْناكَ بِالْحَقِ‏- 55 و 54 و 53/ حجر) (گفتند نترس و بيمناك نباش ما تو را به فرزندى عليم مژده مى‏دهيم گفت با اينكه پير هستم مژده‏ام مى‏دهيد به چه چيز مژده‏ام مى‏دهيد و شادم مى‏كنيد گفتند به حقّ بشارتت مى‏دهيم).
+استبشار- يعنى شادمان شدن به شنيدن خبر و راهگشايى در امور و كارها، خداى فرمايد: (وَ يَسْتَبْشِرُونَ‏ بِالَّذِينَ لَمْ يَلْحَقُوا بِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ‏-[[انسان (مترادف)#%20ftn1|[1]]]- 170/ آل عمران) و (يَسْتَبْشِرُونَ بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ‏ 171/ آل عمران) و (وَ جاءَ أَهْلُ الْمَدِينَةِ يَسْتَبْشِرُونَ‏- 67/ حجر).
+خبر مسّرت بخش را نيز- بشارت‏- يا بشرى- گويند، خداى فرمايد (لَهُمُ‏ الْبُشْرى‏ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ فِي الْآخِرَةِ- 64/ يونس) و (لا بُشْرى‏ يَوْمَئِذٍ لِلْمُجْرِمِينَ‏- 22/ فرقان) و (وَ لَمَّا جاءَتْ رُسُلُنا إِبْراهِيمَ بِالْبُشْرى‏- 69/ هود) و (يا بُشْرى‏ هذا غُلامٌ‏- 19/ يوسف) و (وَ ما جَعَلَهُ اللَّهُ إِلَّا بُشْرى‏ لَكُمْ‏- 126/ آل عمران).
+بشير- همان مبشّر و بشارت‏دهنده است، در آيات (فَلَمَّا أَنْ جاءَ الْبَشِيرُ أَلْقاهُ عَلى‏ وَجْهِهِ فَارْتَدَّ بَصِيراً- 96/ يوسف) و (فَبَشِّرْ عِبادِ ... 17/ زمر) و (و هو الذّى‏ يُرْسِلَ الرِّياحَ‏ مُبَشِّراتٍ‏- 46/ روم) كه آمدن باران را بشارت مى‏دهد، پيامبر (ص) فرمود:
+«انقطع الوحى و لم يبق إلّا المبشّرات و هى الرّؤيا الصّالحة الّتى يراها المؤمن أو ترى له».
+(وحى منقطع شد و رؤياهاى صادقه و صالح باقى هستند كه مؤمن آنها را مى‏بيند يا به او نشان مى‏دهد). خداى فرمايد: (فَبَشِّرْهُ بِمَغْفِرَةٍ- 11/ يس) و (فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أَلِيمٍ‏- 21/ آل عمران) و (بَشِّرِ الْمُنافِقِينَ بِأَنَّ لَهُمْ عَذاباً أَلِيماً- 38/ نساء) و (وَ بَشِّرِ الَّذِينَ كَفَرُوا بِعَذابٍ أَلِيمٍ‏- 3/ توبه) در اين آيات، بشارت به عذاب در مورد كفّار و منافقين بصورت استعاره بكار رفته است چون چيزى كه بايد شادشان كند بصورت خبر عذاب در مى‏آيد مثل سخن اين شاعر:تحيّة بينهم ضرب وجيع‏) (درود و سلامشان ضربت دردناكى بود).
+و بر اين معنى اين سخن خداى تعالى بصورت استعاره، و صحيح است (قُلْ تَمَتَّعُوا فَإِنَّ مَصِيرَكُمْ إِلَى النَّارِ- 30/ ابراهيم) (بگو از راه شهوات و بت‏پرستى در زندگى دنيا بهره گرفتيد بدانيد كه زوال پذير است و بزودى بازگشت‏شان دوزخ است). و آيه (وَ إِذا بُشِّرَ أَحَدُهُمْ بِما ضَرَبَ لِلرَّحْمنِ مَثَلًا ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدًّا وَ هُوَ كَظِيمٌ‏- 17/ زخرف) (و چون يكى از ايشان را بشارت فرزند دختر كه در باره خداى قائلند داده شود.چهره‏شان سياه و پر از اندوه مى‏گردد.
+أَبْشَرَ- يعنى بشارت يافت، مثل- أبقل و أمحل يعنى (سبز شد و خشك شد زمين) و در آيه (وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ‏- 30/ فصّلت).
+أَبْشَرَتِ‏ الأرض- يعنى گياهان آن زمين نيكو روئيده، و در اين معنى- سخن ابن مسعود رضى اللّه عنه است كه‏
+«من أحبّ القرآن فليبشر». يعنى كسيكه آن را دوست‏ دارد خوشحال و مسرور مى‏شود.
+فرّاء مى‏گويد اگر- يبشّر- با تشديد خوانده شود از- بشارت- است و امّا اگر- يبشر- بدون تشديد خوانده شود از سرور و خوشحالى است مانند بشرته فبشر چون- جبرته فجبر سيبويه مى‏گويد- بشرته أبشرت- بايد گفت، امّا ابن قتيبه دينورى مى‏گويد واژه بشارت از- بشرت الأديم- است يعنى زمانى كه خاك زمين را كوبيده و نرم مى‏كنى معناى- بشرته- هم اينستكه دل او را نرم كردى.
+چنانكه روايت شده است‏
+«إنّ وراءنا عقبة لا يقطعها إلّا الضّمّر من الرّجال».
+(در پيشارويمان رويداد و عقبه‏اى است كه مردان نرمدل و با عطوفت از آن در مى‏گذرند).
+در معنى سخن اوّل يعنى مسرور شدن، در شعر اين شاعر است كه مى‏گويد:
+فأعنهم و ابشر بما بشّروا به‏/و إذا هم نزلوا بضنك فانزل‏ (ياريشان كن و مژده‏اى كه شادشان كند به ايشان برسان و غفلتا از سختى و تنگى زمين دور مى‏شوند).
+تباشير الوجه- و بِشْرُهُ‏- اظهار سرور و شادى در چهره.
+تباشير الصّبح- طلوع فجر و پگاه سرد و خنك.
+بُشْرَى‏ و بِشَارَة- هم همان مژده و خبر مسرّت بخش است‏<ref>ترجمه و تحقيق مفردات الفاظ قرآن، ج‏1، صص: 269-275</ref>
 == ارجاعات ==
 [[رده:فرهنگنامه مترادفات قرآن]]