امامت: تفاوت میان نسخه‌ها

امامت در لغت به معنای پیشوایی و رهبری است و امام، فرد یا چیزی است که به او اقتدا می‌شود. <ref>[http://fa.wikifeqh.ir/%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85%D8%AA HYPERLINK "http://fa.wikifeqh.ir/%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85%D8%AA" .امامت]</ref> مصادیق امام در کتب لغت عبارتند از: قرآن کریم، پیامبر گرامی اسلام (ص)، جانشین پیامبر(ص)، امام در نماز جماعت، فرمانده سپاه، راهنمای مسافران، ساربان و راهنمای شتران، چوب و ریسمان، تراز در ساختمان، راه پهن و آشکار، دانشمندی که از او پیروی می‌شود.<ref>. لسان العرب، ج۱، ص۱۵۷.</ref><ref>.معجم المقاییس فی اللغة، ص۴۸.</ref><ref>. المفردات فی غریب القرآن، ص۲۴</ref> امام در قرآن لفظ امامت در قرآن به‌کار نرفته است اما واژگان همراستا و معادل آن با عبارات «ائمه»، «اولی الامر»، «امام» در سیاق ها گوناگون بدان اشاره شده است. واژه «امام» به صورت مفرد و جمع در ۱۲ مورد استعمال شده است که برخی از آنها و نیز آیات متعدد دیگر به موضوع امامت ارتباط دارد: «وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا»<ref>.(انبیاء،73)</ref> و «وَجَعَلْنَا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا» و «وَأُولِي الأَمْرِ مِنكُمْ»<ref>.(نساء،59)</ref> ،«وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ»<ref>.(قصص،41)</ref> «يَوْمَ نَدْعُو كُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ»<ref>.(اسراء،71)</ref>

== پاورقی ها ==