نمرود

نمرود؛ حاکم دوره حضرت ابراهیم که وی را به آتش افکند.

معرفی

نمرود به عبری یعنی سخت و نیرومند. وی پسر کوش، پسر حام، پسر نوح ( سفر پیدایش، باب ۱۰، آیات ۸ و ۹) شکارچی ماهری بود. بابل را او تأسیس کرد. (سفر پیدایش باب ۱۰ آیه ۱۰) و سرزمین بابل مدتها زمین نمرود خوانده میشد (،میکاه باب ۵، آیه ۶) ( دائرۃ المعارف فارسی، ج ۳۰۵۴/۳). در قرآن کریم در آیه ۲۵۸ سوره بقره از او بدون ذکر نام یاد شده و به عنوان کسی معرفی شده است که با حضرت ابراهیم (ع) درباره خداوند محاجه میکرد و چون از حجت فروماند به قول سعدی سلسله خصومت جنباند و عرصه را بر ابراهیم (ع) تنگ کرد و در نهایت دستور داد که او را با منجنیق به میان توده ای عظیم از آتش بیندازند که به اراده و عنایت الهی، آتش بر او سرد و سلامت و گلستان شد. قرآن کریم سوره انبیا ۶۹، ۶۸ عنکبوت، ۲۴؛ صافات ۹۷-۹۸ نام نمرود را بعضی به نادرستی همریشه با نیمروز یا متشکل از «نم» و «رود» دانسته اند (اعلام قرآن خزائلی، ص ۷۰۵-۷۰۶). ولی چنانکه در آغاز مقاله آمد، اصولاً این نام فارسی نیست و عبری است.

منابع

این مدخل برگرفته از دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی است و مقاله آن هنوز به طور کامل تدوین نیافته است.