طفل (ریشه)
ریشه «طفل» (ṬFL)؛ طفل، بچه، کودک. این واژه 4 بار در قرآن کریم آمده است.
معنای لغوی
طفل: بچه، کودک. راغب گويد: طفل تا وقتى گفته ميشود كه فرزند، بدنش نرم باشد. در مجمع فرموده: «الطِّفْلُ: الصَّغِيرُ مِنَ النَّاسِ».
«وَ نُقِرُّ فِي الْأَرْحامِ ما نَشاءُ إِلى أَجَلٍ مُسَمًّى ثُمَّ نُخْرِجُكُمْ طِفْلًا» حج: 5. طفل در واحد و جمع بكار ميرود كه آن اسم جنس و در اصل مصدر است در آيه «أَوِ الطِّفْلِ الَّذِينَ لَمْ يَظْهَرُوا عَلى عَوْراتِ النِّساءِ» نور: 31. و نيز در آيه فوق جمع بكار رفته است (قاموس قرآن، ج4، ص226).
ساخت‌های صرفی در قرآن
طِفل (اسم): 4 بار
ریشه‌شناسی
| زبان | لفظ | لفظ با آوانویسی عربی | معنای انگلیسی | معنای فارسی | توضیح | منبع |
| قرآن | طِفل | طِفل | طِفل | طفل: بچه | قاموس قرآن، ج4، ص: 226 | |
| آفروآسیایی | ||||||
| سامی | *ṭap- | طف | 'children' 1, 'babies' 2 | "کودکان" 1، "نوزادان" 2 | طف | |
| عبری | ṭap(p)- 2 | طَف(ف)- | ||||
| گعز | taf 1 | تَف |