سنن (دندان)

ریشه «سنن» (SNN)؛ دندان. این واژه تنها دو بار در قرآن کریم به‌کار رفته است.

معنای لغوی

سنّ: دندان. «وَ الْأُذُنَ بِالْأُذُنِ وَ السِّنَ‏ بِالسِّنِ‏» مائده: 45 (قاموس قرآن، ج3، ص342).

ساخت‌های صرفی در قرآن

سِنّ (اسم): 2 بار

ریشه‌شناسی

زبان لفظ لفظ با آوانویسی عربی معنای انگلیسی معنای فارسی توضیح منبع
قرآن سِنّ سِنّ سِنّ سنّ: دندان قاموس قرآن، ج‏3، ص: 342
آفروآسیایی *sin- سن tooth دندان
سامی *šinn- شنن tooth دندان
اکدی šinnu OA on شِننُ  ُن [CAD š3 48], [AHw 1242]
ابلایی si-nu-u سِ-نُ-ُ [m], si-na-tum /šinnum/, /šinnātum/ [Kr 6-7, 8; Bl E No. 90]
اگاریتی šn شن [Aist 311]
عبری šēn شِن [KB deutsch 1472]
آرامی بایبل šinnayin (du.) شِننَیِن () [KB deutsch 1793]
آرامی یهودی šinnā شِننَ [Ja 1603]; šn, det. šännā [Sok 559].
سریانی šennā شِننَ [Brock 789]
مندایی šina شِنَ [DM 789]
گعز sǝnn سنن
جبالی šnin شنِن [JJ 262]
عربی sinn- سِنن- [BK 1 1147]

منابع

سنن (واژگان)

منابع ریشه شناسی 2